ائلیار عزیز،

اثری چون کتاب دده‌¬قورقود آفریده شده بود!"
3- همچنین "قبل از قرن هفتم هجری و پیش از سعدی شیرازی هیچگونه اثری توسط هیچ کسی در مناطق استان فارس و به فارسی دری نوشته نشده است".
بنابراین، گویا زبان فارسی دری هنوز در ایران و آذربایجان که جزئی از آن بوده است، نضج نگرفته است.
به این ترتیب سؤال همچنان باقی است که در این شرایط چرا کسانی مانند مهستی گنجوی و شوهرش تاج‌الدین امیر احمد "پورخطیب" (که حتی تخلص او نیز ترکی نیست) و سپس نظامی و خاقانی و دیگران، به فارسی می‌نویسند؟ آیا تنها دلیل این است که فارسی زبان دیوان بوده است؟
درباره نظامی و خاقانی می‌توان گفت که اشعار خود را به خواست حاکمان می‌سروده‌اند ولی در مورد مهستی گنجوی که نمی‌توان چنین ادعایی کرد. تمام فعالیت ادبی مهستی با محیط گنجه بستگی داشت و بسیاری از اشعار او خطاب به مردم کوچه و بازار گنجه است. چه اشعاری که در آنها مرزهای زمان را درمی‌نوردد و به مسائل جنسی می‌پردازد و چه در رباعیاتش.
آیا چنین شاعری که خطابش مردم عادی کوچه و بازار و اطرافیان خود است، به زبانی بیگانه و ناآشنا شعر می‌گوید؟
البته درباره مقاله آقای راشدی که به حق اطلاعات خوبی در اختیار خواننده می‌گذارد(با درستی و نادرستی برخی از این اطلاعات کاری ندارم)، پرسش‌های دیگری نیز وجود دارد که بیشتر به سیر تحول زبان مهاجر یا مهاجم مربوط می‌شود که فعلا به آنها نمی‌پردازم و ابتدا می‌خواهم همین مساله‌ای که مطرح کرده‌ام برایم روشن شود.
باز هم از دوستانی که در این بحث شرکت می‌کنند و توضیح می‌دهند، سپاسگزارم.