Anonymous گرامی،

Anonymous گرامی،
ما عادت عجیبی داریم. وقتی کسی مدرک و سند و فاکتی از منبعی می‌آورد، اگر آن مدرک به نفع ما نباشد، می‌گوییم که آن منبع معتبر نیست. ولی وقتی فاکتی در همان منبع پیدا می‌شود که به نفع ماست، آن منبع را معتبرترین منبع دنیا می‌دانیم!
حالا شما هم به نحوی همین را می‌گویید! اگر در گذشته کسی به زبان ترکی، لری، کردی، گیلکی و غیره اثر آفریده‌اند، مسلما آن زبان، زبان گفتاری و عمومی آن منطقه بوده است ولی اگر کسی به فارسی اثری آفریده است، چون زبان مرسوم شعر در آن زمان فارسی بوده است، زبان گفتاری و عمومی آن منطقه نمی‌توانسته فارسی باشد!
البته آقای راشدی می‌گویند که در زمان مورد بحث، زبان فارسی بجز مناطق "شمال شرقی افغانستان و تاجیکستان" جای دیگری "کاربرد" نداشته است. ولی می‌بینیم که برخلاف نوشته ایشان، بسیار پیش از آن زمان، مهستی گنجوی‌ و میرخطیبی پیدا می‌شوند که خطاب به مردم