جناب آقای بهنام شاید این شرح

مهستی از زنان نامور و سخنور است . او زنی شاعر در قرن پنجم و ششم هجری است که هنوز هم همتایی نیافته .اعتماد السلطنه نام اصلی او را منیژه می داند و مهستی را لقب وی آورده . تاریخ تولد او احتمالا 491 قمری می باشد .
پدر فقیه او مورد احترام در شهر """خجند""" و در دربار پادشاهان بود ؛ وی مهستی را در چهارسالگی به مکتب خانه فرستاد وی استعدادی سرشار داشت ، و احتمالا بعد از مرگ پدر ، مهستی با مادر خود به شهر گنجه رفته است .
مهستی به حسن صورت و زیبایی جمال مشهور بوده است .
وی زنی بود که گمنام ماند.
شعر های او حکایت از این دارد که این زن فرزانه در دوران حیاتش ، رنج های بسیار کشیده است .
تاج الدین امیر احمد ، پسر خطیب گنجه ، عاشق مهستی می شود و خطیب ، پدر تاج الدین که علاقه پسرش به مهستی را دریافت ، به آزار مهستی پرداخت و مهستی با دلی پر درد گنجه را ترک کرد و به بلخ و سپس به مرو رفت و در آن جا به ندیمی سلطان سنجر برگزیده شد . اما این عشق به سرانجام رسید و به ازدواج تاج الدین و مهستی رسید .
شیخ فرید الدین عطار ، نام مهستی را در الهی نامه خود آورده است .
وی در علم موسیقی نیز ، مانند شاعری به درجه استادی رسیده است .
وی در سال 576 قمری ، چند ماه پس از مرگ نظامی ، چشم از جهان فرو بست و پیکرش را در کنار مقبره نظامی به خاک سپردند .
در سال 1301 شمسی ، اندیشمندان گنجه ، مدفن نظامی را حفر کردند تا جسد وی را به شهر گنجه ببرند ، در این عملیات ، آن ها ابتدا به جسد مهستی برخوردند که در تدفینش ، احترامات فراوان رعایت شده بود .
منبع: واحدی ، حمیده ،زندگی و شعر شاعران ، نشر دنیای نو ، تهران ، 1389