برداشتم اینه که:

برداشتم این است که در فضای سیاسی ایران بجز نیروی اندک علاقه ای به رفع تبعیض ندارند. نمیدانم شاید
آنرا لازمه ی جامعه میدانند. یا لازمه ی حاکمیت خود. این عدم علاقه، یا بی میلی، و به نحوی حمایت از ادامه ی تبعیض دربین
همه ی نیروهای روشنفکری و سیاسی دوستان فارسی زبان هست.از چپ گرفته تا راست. از مذهی تا غیر مذهبی. از سکولار تا غیر سکولار. از جمهوری خواه تا سلطنت طلب. از کانون نویسندگان تا خوانندگان. بله «همه و همه» با شدت و ضعف عملا خواهان رفع تبعیض نیستند. و به صورتی خواهان ادامه ی آنند. هدف کسب حاکمیت است و ادامه ی تبعیض.
ملیتهای تحت تبعیض لازم است بین خودشان هرچه بیشتر همبستگی ایجاد کنند . و تنها به نیروی خود متکی باشند. از دیگران
باید قطع امید کرد.

این موضوع مدتهاست برای من مسجل شده بود ولی سعی میکردم نوشتن آنرا به تأخیر اندازم با این امید که به نتیجه ی دیگری برسم. اما درنگ بیش از این شایسته نیست.
امیدوارم برداشتم خلاف واقعیت باشد و عکس آن عملا اثبات شود. اما ناامیدی بهتر از امید واهی ست.
امیدوارم تبعیض دیدگان غیر از خود دوستی هم داشته باشند.