عباس جوادی عزیز، در طول تاریخ

تلویزیون نبود در ماههای رمضان در قهوه خانه ها بعد از افطار نقال هائی در تمام نقاط ایران داستان رستم و سهراب را دقیقا شبیه سریال های تلویزیونی هر روز یک قسمت را با چنان آب و تاب و مجانی برای پیر و جوان که در آن موقع که هیچگونه مشغولیتی نبود تعریف می کردند و آنچنان شعر «چو ایران نباشد تن من مباد» را در وسط داستان در مغز و مخ پیر و جوان و حتی کودکان حک می کردند که این رسوبات ذهنی به مرور زمان تبدیل به سنگ گردیده و خلاصی از آن کار حضرت فیل است و به این سادگی ها نیست که من شما را و افرادی مثل شما را با چند سطر نوشته بتوانم از منگنه فکری ایدئولوژی پانفارسیسم و پانیرانیسم رها کنم، سرطان ریشه دار هشتاد ساله «چو ایران نباشد تن من مباد» را نمی شود با تجویز آسپرین فدرالیستها، رسوبات ایدئولوژی پانفارسیسم و پانیرانیسم را در ذهن شما ها مداوا کرد این تومور سرطانی بدخیم هشتاد ساله با شیمی درمانی فکری از وجود پیکر شماها باید خارج شود،