باسلام عدر میخواهم نتوانستم

تحت فشار قرار دارد رو به رشد است.ما با حقيقت هويت طلبى در بين ملتهاى تحت سلطه روبرو هستيم كه در سخترين شرايط زيستى هم رو به رشد هستند.حقيقتى كه سالهاست مورد انكار دولتها و نه فقط دولتها،كه بلكه همگام با آن مدعيان دمكراسى و چپ هم قرار گرفته و آنها هم چيزى بيشتر از دولتهاى مستقر براى درخواست هويت طلبان ندارند.ما بدون اينكه ژنتيك كورد و تورك را واكاوى كنيم!قدرت گيرى ه-د-پ را پيروزى گفتمان هويت طلبى بر گفتمان انكار مى دانيم.اين پيروزى نه فقط در تركيه،بلكه در هر نقطه فرضى از جهان باشد از آن نقطه ها فرا مى گيريم.مهم اين است كه گفتمان انكار و تحقير تَرَك برداشته است.آيا شما در كنار گفتمان انكار و تحقير قدم بر مى داريد؟تابحال كه چنين نبوده.هر چند كه در تصميمى كه مى گيريد،اخلاقاً آزاد هستيد و نمى توان به صرف تصميم تان پرخاشتان كرد.اما اين نكته را نبايد فراموش كه شايد شما هم روزى كنار گفتمان شكست خورده گان انكار قرار بگيريد،در كنار آنهايى كه امروز در تركيه در نفى اش قلم مى زنيد و از شكستشان نداى خوشحالى سر مى دهيد!
راستى براى آخرين بار در كنار چه كسى مى خواهيد قرار بگيريد،انكار كنندگان يا انكار شدگان؟اخلاقاً ايستادن در كنار كدام يك مسرورتان مى كند؟
زمان انتخاب فرا رسيده است و ما هر يك به راه خود مى رويم،ما در كنار انكار شدگان و شما در انكار كنار كنندگان.كدام يك بهتر است،چه كسى ميداند،مگر وجدان آيندگان1

１- وام گرفته از آخرين خطابه سقراط.
حالا وقت آن رسيده كه همديگر را ترك كنيم،من بسوى مـرگ و شما بسوى زندگى.چه كسى از ما بهترين نصيب را دارد:هيچكس نمى داند،مگر خدا