پایه های استدلال آقای حسن

اجتماعی که باید در حفظ و بالندگی آن سرمایه گذاری کرد و کوشید بلکه بعنوان یک ابزار و آنهم ابزار سیاسی و قدرت نگاه می کند.2- نگاه آقای جواد ی به زبان یک نگرش کلاسیک و قرن نوزده - بیستمی بر گرفته ازا یده ناسیونالیسم و بر تری طلبی استوار است. 3 - برخورد او با زبان یک جانبه و تنگ نظرانه است. 4- برخورد ایشان با زبان فاقد رویکرد کارشناسانه و لذا غیر تخصصی است. 5- نگاه ایشان به پدیه زبان اراده گرایانه است . 6- موضع آقای جوادی در موضوع زبان فرصت طلبانه است.7- آقای جوادی علنا برای پیش برد نظرات خود دست به دروغ گویی و شایعه پراکنی می زند. 8- آقای جوادی همانطوریکه درگفتگو با دیگران نشان داد تلاش درایجاد یک جو روانی و عصبی را در بحث داشت. 9- آقای حسن جوادی با نگاه تاریخی پیشا نگری خود و با باور و اعتقاد مطلق بر تمامیت ارضی ایران عملا خاک گرایی را بر انسان گرایی و کرامت انسانی ارجحیت داد. 10 - آقای جوادی با برداشت وتلقی امنیتی از معضل زبان, نزدیکی مواضع خود با شونیسم حاکم در جامعه امروز ایران را بعینه نشان می دهد. توضیح یک - همانطوریکه سایر شرکت کنندگان در بحث اشاره کردند امروز روانشناسان و کارشناسان امور تعلیم و تربیت و توسعه دانش نیروی انسانی برآنند که سرمایه گذاری اقتصادی در آموزش زبان مادری یک اهمیت استراتژیک اجتماعی- اقتصادی دارد. در صورتی که بنظر آقای جوادی سرمایه گذاری دولت ها ؟! در این زمینه هزینه بر و بی مورد است . هزینه کردن بخشی از درآمد نفت عرب ایرانی و درآمد مس و طلای ترک آذربایجانی و مالیات سایر ملل کرد و بلوچ و ترکمن در راه باروری دانش زبان خود از نظر وی بیخود است و همه امکانات باید در جهت بالندگی زبان قتال و بدست قاتلان مورد استفاده قراربگیرد . ایشان چون از زبان صرفا یک برداشت سیاسی یک جانبه دارند هزینه صرف کردن در مورد زبان ترکی و.. را افزایش قدرت سیاسی صاحبان این زبان چند میلیونی می دانند و برای عدم افزایش موقعیت آن, راه حل جمهوری ولایت شیعی مبنی بر ایجاد کلاس خصوصی زبانهای محلی را پیشنهاد می کند! مقامات حاکم در ایران اخیرا در افزایش کلاس های زبان خصوصی انگلیسی ابراز نگرانی کرده اند؟! مورد دوم - آقای جوادی با بمیان کشیدن مثال رضا شاه و آتا تورک در ترکیه پایبندی , اعتقاد ناسیونالیستی , سنت گرا و تمامیت خواه خود که امروز تنها در میان مرتجعین و مستبدین خریدار دارد را بعینه به نمایش می گذارد و در عین حال از جامعه غرق در بحران ایدؤلوژی های آمرانه ( یک ملت یک زبان یک خاک , شاه سایه خداست ! خدا , شاه « ولی فقیه» و میهن)در جهان سخنی به میان نمی آورد! مورد سوم- معیار رسمی شدن زبان فارسی را به تاریخ میکشاند و تلاش میکند شکوفایی آنرا از دوران رضا خان به بعد به قیمت قدمت تمامی تاریخ ایران به شنونده بفروشد. وی نمی گوید که زبان عربی در ایران شش قرن زبان دین و علم بوده و زبان ترکی زبان دربار و ارتش امپراتوری ترکان ایران و زبان میلیونها انسان ترک بوده و در دوره صفویه زبان مکاتبه ای هم بوده است. زبان فارسی در مقام زبان دیوانی و شعر در جایگاه زبان سوم بوده است ! وی به عمد فراموش میکند که از سالهای 1925 رسما و بدلایل معین درمقاطعی که آموزش و مدارس نوین ایجاد گردید و در دورانی که انسانی , علمی و بجا بود با الهام از متممین قانون اساسی مشروطیت به آموزش زبان تمامی مردمان ممالک محروسه ایران ودر جایگاه نخست به زبان ولیعهد نشین ترک آذربایجان اهمیت و بها داده شود, چگونه زبان ملل ایرانی به قتل گاه تمامیت خواهان و نژادپرستان بدرقه شدند وقربانی زبان فارسی گشتند وجان زبان ترکی همچو دیو سفید توسط سیاه دیوان در درشیشه شکننده محبوس گشتند.