در فضای سیاسی ایران سه نوع ادبیات داریم:
1- ادبیات تبعیض
2-ادبیات رفع تبعیض
3- ادبیات مخلوط (از دو نوع بالا)
-----
«ادبیات تبعیض» شامل همه ی نوشته ها یی ست که در طول 80 سال توسط حکومتها،
دانشگاهها و دانشگاهیان و غیر دانشگاهیان ایده لوژیک (شونیسم و ملی گرایی ایرانی-آریایی) و اسلامی
در زمینه ی علوم اجتمایی به خصوص «تاریخ و زبان» تولید،تدریس،تبلیغ و ترویج، شده است. از جمله :
1- تئوریهای قلع و قمی کسروی و مریدانش
2- ایرانیکا نویسان ملی گرا
3- مریدان «مأموریت برای وطن»شاهنشاهی
4- آثار اسلام سیاسی حاکم
----
جریانهای سیاسی یی که از ادبیات تبعیض دفاع میکنند:
1- مشروطه چی و سلطنت چی ها
2-جبهه ملی چی ها
3-اسلامیستها (اعم از حکومتی و اصلاح طلب و مجاهد)
4- بخشی از چپ: «چپ شونیست»
5-نویسندگان شونیست ادبی و سکوت اختیارکرده درمقابل تبعیض
----
در این نوشته خواستم بگویم:
دلیل آن هم سکوت درمقابل اعمال تبعیض یا ترویج ادبیات تبعیض است.
.Dərdlinin dərdin dərdli bilər,nə bilər dərdən bexəbər
هرکس میتواند خود فکرکند: دیدن تبعیض توهم است یا ندیدن آن؟
برابری خواهی ویرانگری ست یا نابرابری خواهی؟
-----
هیچ زن یا شوهری قلباً راضی به متلاشی کردن خانواده ی خود نیست.
ولی وقتی نابرابری حاکم است و امکان زندگی را میگیرد، نمی توانند برابری را حاکم کنند
چاره ای جز جدایی ندارند. از این روست که بشر قانون طلاق را به رسمیت میشناسد.
اگر خواهان همزیستی هستید نخست با ادبیات تبعیض خود تصفیه حساب کنید.
ادبیات برابری خواهی پیشه کنید.
وگرنه شما را از « خود ویرانگری» رهایی نیست.