براي اينكه بدانيم،چه بوده ايم ، نياز است خودمان هم با نگاه نقادانه به تاريخمان نگاه كنيم، و يك مقايسه اجمالي با ديگر كشورهاي هم عصر بياندازيم، تاريخ قبل از اسلام، بجز آثار بجا مانده نيمه تمام، تخت جمشيد وساختماني بغايت ابتدائي در شوش وتعداد بسيار زيادي كاسه سفالي هيچ ندارد، يعني از تمام علوم پايه كه به يونان و روم و مصر باستان منتسب مي كنند تقريبا دست ما خالي است، تاريخ بعد از اسلام هم تا صفويان بجز پراكندگي و ملوك الطوايفي چيزي نبوده است، اگر اين هيچ را كه با تشكيل اولين دولت مقتدر كه جوامع پراكنده ايراني را يك پارچه كرد، مقايسه كنيم، مي توانيم به پتانسيل نهفته در ايرانيان براي برآمدن از هيچ به يك قدرت بزرگ منطقه اي پي ببريم، همچنان كه مي توانيم پي ببريم وقتي اين قدرت بلامنازع شد ،مي تواند چقدر خود ويرانگر باشد ، بررسي اجمالي دولتها تا پايان قاجار همين روند را طي كرده است قاجار در
من فكر مي كنم آنچه كه تا كنون به نام تاريخ به خورد ما داده اند را بايد با نگاه نقادانه نگاه كرد و تاريخ ايران واقعي را با شروع انقلاب مشروطه محاسبه كرد، تاريخي كه خود ساخته ايم، پيروزي ها و اشتباهات خود را بهتر مي شناسيم، و آنچه كه در مورد مشروطه تاكنون نوشته شده است را خود نوشته ايم،
اين تاريخ نياز واقعي ما است، ما در دوران گذار هستيم، سختي هاي دوران گذار اجتناب پذير است، ولي زايشش اميد به فردايي بهتر است،