نوشتم:

- حرکت از دو مرحله، راه خاکستری ست.
-در این راه مشکل کوچه را باید با همسایه حل کرد. با قهر و دعوا مشکل حل نمیشود.
رقیبان سیاسی به میل خود قبول حق نمی کنند. تنها حضور فعال در«مبارزه نظری -سیاسی مسالمت آمیز» کلید مشکل است.

در مرحله ی سوم وقتی اکثریت مردم جنوب و شمال قبول کردند شعار «آذربایجان واحد» را پیش می بریم.
در مرحله چهارم ، وقتی «شرایط داخلی و جهانی آماده شد شعار سوسیالیسم» را طرح میکنیم.
در مرحله ی پنجم ، وقتی شرایط « منطقه ای و جهانی» آماده شد شعار « تشکیل اتحادیه ی کشورهای منطقه» را میدهیم.

همه ی اینها قدم به قدم و مرحله به مرحله می تواند پیش برود. اگر «شرایط آماده شود».
سخن حکمت آمیز مردم خود را فراموش نکیم : « !Bala, hede-hede»

سیاست آسانسور ندارد. از پله ها باید بالا رفت.
پرش خودکشی ست.
-----
در مرحله ی ششم شاید شرایط آماده شد بشر توانست شعار «دولت منتخب جهانی» را به جای سازمان ملل نشاند.
در مرحله هفتم شاید زمان «اجرای سوسیالیسم جهانی» فرارسید.
در مرحله ی هفتم شاید زمان «سکونت در کرات دیگر» فرارسید.

آری همه چیز « !Bala, hede-hede» = فرزندم قدم-به قدم.
بشریت تجربه کرده سیاست آسانسور ندارد.
---------
کسانی که به شعار«آذربایجان جدا شود» تکیه میکنند؛ فراموش شان شده که :
«تک الین سسی چیخماز»-«قوش قانادلا اوچار».
مشکلات ایران با شرکت همه ی خلقها میتواند به طور نسبی حل شود.
با «منم-منم» و «تک جانیما» کار پیش نمی رود.