حکومت رایش سوم از دشمنی و

در این میان فردی به نام ناصر پورپیرار متوجه می شود که آثار به جای مانده از تمدن آشور توسط سیستم ملت سازی ایرانی به عاملی برای "برتری جویی قومی و ملت سازی" تبدیل شده است. این آثار با گاوهای بالدار، با اسامی اسطوره ای یونانی و با ریشه های متفاوت و با استفاده از بزرگترین سیستم جعل تاریخ برای "ملتی که وجود خارجی ندارد" به عاملی برای سرکوب همه ی هویت ها در ایران تبدیل شده است.
به گونه ای که مورخین ایرانی و خارجی نه توانسته اند که ریشه های "آنچه که پارسی و متعلق به تمدن ایران تصور می شود" را به یک قوم خاص ارتباط دهند و نه چنین داستانهایی فراتر از افسانه و قصه می باشد.
اما شکاندن چنین ذهنیت عظیم تاریخی که در دوره ی پهلوی به "عنوان ایمان ناسیونالیستی" پرورانده شد تقریبا ناممکن است زیرا شما می خواهید به "ایرانیان" بفهمانید که آنان همپای تمدن سومر و آشور و یونان نبودند و حتی زبان آنان زبانی با قدمت یکهزار ساله است که پیشینه ی دیگری برای آن متصور نمی توان بود. و اینها در حالی است که زبانهایی مانند آشوری ، عربی ، ترکی و زبانهایی که "ایرانیک" نامیده می شوند و گویشوران هر کدام از آنها در فلات ایران زیر یک میلیون نفر می باشد به علاوه ی زبان عبری و آرامی و سایر زبانهای سامی قدمتی به مراتب بالاتر از یک هزار سال در فلات ایران دارند سرزمینی که نام "ایران" و "هویت آن" را به کلی از افسانه های "من در آوردی و اقتباسی" فردوسی گرفته است.