yaradiciliq گرامی...تا آنجا

پنجاه و یک دقیقه انگلیسی هاست. تعداد انتشارات ( کتاب-مجله-روزنامه و ....) در یک کشور 55 میلیونی انگلستان بیشتر ازتعداد انتشارات 58 کشور مسلمان بیش از یک « میلیارد» جمعیّت است. این عشق و طمع بیش از حد انگلیسی ها است که قبل از انتشار کتاب مثلآ ( هاری پاتر), یک روز قبل از فروش ,پدر و مادران همراه با بچه ها در صفهای طولانی خرید ایستاده تا دسترسی به این کتاب داشته باشند.ولی در ایران , کمتر دانش آموزی می دانم که (( آرزوی مریض )) شدن معلم را نکرده باشد تا یک روز این دانش آموز احساس راحتی بکند. تازه اگر این معلم هم مثل معلم دوره دانش آموزی ما ( آقای زهسازیان ) که تنبیه بدنی بیش ازحدّ میکرد, ما آرزوی « مرگ» ایشان را میکردیم. با این نوع تعلیم و تربیت تازه میرسیم به ( محتوای درس ) مخصوصآ درس تاریخ که چه دروغ های به ما یاد میدادند و الان هم یک بعد مذهبی و دین به این طرز و طریق آموزش و پروش اضافه شده است و دانش آموزی که تازه فارغ تحصیل میشود , فکرش را بکنید که با چه بحرانهای در جامعه روبرو خواهد شد. تازه بگذریم از این اینکه مشکل زبان این دانش آموز هم یکی از بحران آفرین ها خواهد بود اگر فارسی زبان مادری این دانش آموز نباشد. دوست گرامی... با این نوع تعلیم و تربیّت آموزشی نبایستی بیش از این انتظار داشت. در این چند قرن اخیر نه فیلسوف و نه مخترعی که بتواند یک جامعه را از ریشه تکان بدهد هنوز در ایران « ظهور» نکرده است. رئیس دانشگاه صنعتی شریف ( آقای نصر) فارغ التحصیل دانشگاه ( هاروارد) دارای دکترا در رشته ( تحقیقات اسلام و اسلامی) است..با این نوع تعلیم و تربیّت است که ما شاهد ( شکفتن اتم در آشپزخانه بوسیله یک دانش آموز) و یا ( اقتصاد توحیدی بنی صدر) و یا ( معطر کردن دانشگاهای ایران با بوی اسلامی ) از طرف دکتر سروش می شویم...بهترین ها را برایتان آرزومندم...