- این فقط در ایران گلوبال

می‌دانیم که کرمانجی زبانان بعدها به خراسان کوچیده‌اند. در مروج الذهب مسعودی نیز به تفصیل دربارۀ اصل و ریشۀ کردان سخن رفته است. احتمال می‌رود این اقوام که به غلط از همۀ آن‌ها زیر عنوان کرد یاد می‌کنند، در زمان ساسانیان که تختگاهشان در بین‌النهرین بود، به سبب هم‌جواری با ساسانیان ایرانی زبان شده‌اند. مسعودی آن‌ها را قبایل عرب می‌داند.

- ترک ها به هویت ایرانی می‌تازند، هویتی که اتفاقاً روشنفکران ترک‌ در اول قرن گذشته در ساختنش پیشگام بوده‌اند. مانند تقی زاده و تربیت و کاظم زاده و ارانی و دیگران. به نظر من ساخت‌شکنی این هویت باید با اصول و منطق باشد. کاری که خانم هایدۀ ترابی در نقد و فروریختن پایه‌های این هویت می‌کند، پسندیده است. ترک‌ها باید از دو چیز خودداری کنند. یکی جعل تاریخی. مانند عنادی که بعضی‌ها در اثبات قدمت زبان ترکی در آذربایجان می‌کنند. و دیگری مظلوم‌نمایی که با ستیز و اهانت همراه است. کاری که آقای لوایی و قابوسی و هم‌فکرانشان می‌کنند. دفاع از زبان مادری حساب و کتاب دارد.

- قضایا جدی‌تر از این حرف‌هاست. آن کسانی که می‌خواهند آن کشور ازهم بپاشد، اشتباه می‌کنند. آذربایجانی‌ها نمی‌خواهند و این را شما درست فهمیده‌اید. چطور می‌توانند کشوری را که خود پس از حملۀ مغول پدید آورده‌اند از هم بپاشانند. روشنفکران ترک باید جدایی طلبان کرد را نیز قانع کنند که ازهم پاشیدن آن کشور به سودشان نیست. چون کردها هرگز به صورت یک ملت یک پارچه درنخواهند آمد. این را تاریخ یک قرن اخیرشان نشان می‌دهد. آنان به زبان‌های دورازهم سخن می‌گویند و علایق زبانی و فرهنگی و تاریخی گوناگون دارند.