افسانه جابجایی و مهاجرت

مردم امروزه آن بخش های وسیع از شمال شرقی قاره کهن، هیچگونه مانندگی اندام و چهره با آریاییان اروپا و خاور میانه ندارند، بیشتر به مردم خاور آسیا می مانند، که دیدگان کج و تنگ و گونه های پهن دارند. اگر بگوییم که این افسانه مهاجرت آریاییها درست است، باید بپرسیم که اگر ایلی یا خانواده ای به هر بهانه و برهان از جایی کنده شده، و به جای دیگر کوچ می کنند، باید چپ و راست و بالا و پایین سرزمین خود را شناسایی نماید، و به بهترین موقعیت که برای زندگی مناسب است، مهاجرت کنند و بروند. در شمال و خاور پامیر و هندوستان، پهنه گسترده و بارور و خرم چین و هند و آسیای جنوب شرقی را می توان دید، که آبادتر از بخش های باختریست، که آریاییان بدانجا کوچ کرده اند. باید پرسید چرا آریاییان به سوی چین و هند و چین نرفتند، و به سوی باختر به راه افتادند. برای این پرسش پاسخ درستی وجود دارد، چون آریاییان از شمال آسیای میانه و پامیر کوچ را آغاز نکردند، که از آنجا به چپ و راست و بالا و پایین پراکنده شوند. هیچ گونه نشانه تاریخی و باستان شناسی که کوچ را از نیمروز یا خاور نشانه و برهان باشد، در دست نیست، و اگر هست درباره آنها به نادرست داوری گردیده، کوچ ها و مهاجرت های تاریخی ایرانیان مانند شهر سلاطین بوده است.
در چند سال گذشته آنچه در کناره رودخانه سن، از زیر زمین بیرون آورده شده، نشان می دهد گل ها که خانواده ای آریایی هستند، 7000 سال پیش در آنجا شهر نشین بوده، و می زیسته اند این تپه از نژاد آریا هنوز به این نام خوانده می شوند، و کهن ترین یافته ای که در ایران از زیر خاک به دست آمده است، نیز به 7000 سال پیش می رسد. نادرست است بگوییم که آریاییان 7000 سال پیش هم در ایران، و هم در کناره رودخانه سن میزیسته اند. اگر آریاییان از خاور به راه افتادند، اول در ایران و اندک اندک پس از گذر هزاران سال در کرانه پایانی اروپا نشیمن گرفته اند، شاید 7000 قبل. بنابر این کوچ آریاییان در زمانی بسیار دورتر شاید 12 ـ 15 هزار سال پیش آغاز گردیده است. هیچگونه یافته زیرزمینی از آن زمان دیده نشده، 15 هزار سال پیش با پایان دوره یخبندان زمین نیز هم آهنگ است. چنانکه می دانیم در زمانی نزدیک 15 ـ 20 هزار سال پیش، سراسر بخش شمالی گوی زمین را سرما و یخبندان فرا گرفته بوده، و بجز کرانه های بالایی دریای هند و عمان، که گرمتر بوده، ماندگاری زیستن و تکامل گونه انسان را یاوری می کرده، دیگر سرزمینها شایستگی کمتری برای زندگانی داشته اند.
بنابر این بهتر است بگوییم، که آرینها با دگرگونی آب و هوا و بهتر شدن زمین، برای زیستن و فزونی یافتن شمار انسانها و کمبود جا، در زمان های بسیار دور و دراز به چهار سوی خود کوچ کرده اند. باز پرسش اینست، از کجا؟ زیرا گفتیم که نشستگان دشت پامیر به سوی شمال و خاور نرفته اند. بسیار به اندیشه نزدیک است، آریاییان که نام خود را به سرزمینشان نیز (ایران) داده اند، در 14 تا 12 هزار سال پیش که آب و هوای زمین گرمتر شده، و شایستگی بیشتر برای زیستن یافته است، از ایران به چهار سوی خود کوچیده اند، از خاور به سوی هندوستان، از شمال به سوی روسیه امروز و قفقاز، سپس به سوی اروپا و از باختر به سوی بین النهرین و بالکان و یونان، و از جنوب دریا هم نتوانسته، از جنبش و کوچ آنان جلوگیری نماید، زیرا هم اکنون نشانه های زبان ایرانیان کهن در زبان بومی مردم شیسل دیده و شناخته می شود. پس این درست است، که در 14 تا 12 هزار سال پیش آریاییان از ایران برای یافتن جایگاه زیست بهتر به جنبش در آمده، و هر خانواده ای به سویی که به آن دسترسی داشته کوچیده اند
http://arq.ir/160