آقای ائلیار ممنون که نظرتان

بهر رو چشم انداز شما را درباره ی آینده ی خط برای زبانهای فارسی، بلوچی و کردی غیر واقعی می بینم. از آنجا که اهل پیشگوئی و رمل و اسطرلاب نیستم، آینده را می گذارم برای آیندگان و از امروزیان می گویم. به نظر نمی رسد که انتخاب خط لاتین برای زبانهای مادری عربی، بلوچی و کردی در ایران امروز مطرح باشد. و البته فارسی گویان و یا هر کدام از ملیتها هم حق خواهند داشت عطای "دولت مرکزی فدرال آینده" شما را، در صورت تحمیل یک زبان کاملا بیگانه مانند انگلیسی، به لقایش ببخشایند و جدائی طلب شوند. در این سناریو، "آینده"ی نزدیک چندان امید بخش نیست.

و عجیب است که منکر وجود اهرمهای سیاسی و اقتصادی غرب در نفوذ خط لاتین و زبان انگلیسی در شرق هستید و مسئله را به یک نیاز زبانی صرف تقلیل می دهید. مدرنیته ی شرقی یک مدرنیته ی عاریتی بوده و به همین دلیل هم برخوردش با مسئله ی زبان دنباله روانه، فاقد خلاقیت، نوآوری، مکانیکی و سطحی بوده است. در "گذشته" دیگر نمی توان تغییری داد، اما "آینده" فصل گشوده ای است، هیچ روند محتوم و گریزناپذیری برای "آینده" وجود ندارد، بستگی دارد که انسانها چگونه بیاندیشند، چه تصوری از "پیشرفت" داشته باشند، "نیازهایشان" را چگونه تعریف کنند و در چه مسیری گام بردارند.

و البته یاد کردن از داستان دائی جان ناپلئون هم، در این مورد، بی مناسبت و ناگویاست. به امید شنیدن سخنهائی گویاتر از سوی شما.