آزادی پوشش را در همه جا به
Anonymous
آزادی پوشش را در همه جا به رسمیت بشناسید. تنها پوششی که مردود است، روبنده و حجاب جنسیتی برای کودکان است. حجاب زنان بالغ را می توان در ریشه های تبعیض جنسیتی آن نقد کرد، اما حتی این زنان هم باید بر پوشش خویش اختیار داشته باشند. پوشش کردی اما بسیار هم زیباست، بزرگترین طراحان مد از همین شلوار کردی و دیگر لباسهای شرقی الهام گرفته اند و به بازار عرضه کرده اند و بسیار هم با استقبال روبرو شده است.
رفتار تحقیرآمیز آن گروه از ترکهای آذری در آن ورزشگاه نسبت به یک کرد، با هیچ بهانه و اما و اگری قابل توجیه نیست. این رفتار غیرانسانی شنیع، چون مشابه اش نسبت به ترکها و عربها و هر ملیت دیگری دیگری بسیار نارواست و باید به صراحت محکوم شود. از این منظر حرکت آقای بابک آزاد در محکوم کردن شعار "مرگ بر پارس" درست و سنجیده بود، اگر چه ایشان را نمی شناسم و شاید هیچگونه همخوانی هم با نظرات سیاسی شان نداشته باشم.
دوگانگی مواضع تبعیض آمیز گروهی از ترکهای هویت طلب هم باید نقد شود. آنها آنچه را که برای خودشان مشروع و بر حق می شمارند، برای کردها نامشروع و ناحق می شمارند. پیوسته از حق جدائی طلبی و حق تعیین سرنوشت برای خودشان می گویند و مردمان خود را آزاد در گزینش می دانند، آذربایجان جنوبی را از آذربایجان شمالی جدا نمی دانند و همزمان به کردها حمله می کنند که چرا جریانهائی از آنان خواهان پیوستن کردها به هم هستند. کردستان در میان کشورهای ایران، ترکیه، سوریه و عراق تقسیم شده است. خواست اتحاد و ارتباط با هم، یا حتی خواست پیوستن بهم، برای کردها نیز یک خواست مشروع سیاسی است، واقعی بودن و عملی بودن آن را البته می توان به چالش کشید، چنانکه خود آنها نیز چنین چالشی نظری را در این مورد در درون خود آغاز کرده اند، اما نمی توان آنها را به جرم این خواست محکوم کرد. در واقع برخورد دوگانه این دسته از ترکهای آذری با تکیه بر تاریخ سیطره ی سیاسی آنها در منطقه است و هیچ تفاوت ماهوی با برخورد فارس محورانی ندارند که پیوسته به تاریخ تهاجم و سیطره ی سیاسی می نازند و در مردمان دیگر از موضع بالا و به دیده ی تحقیر می نگرند. روشنفکران مترقی ترک، همانند هدایت سلطانزاده ها، نیز موظف اند، دفاع از جنبشهای ضد تبعیض را با نقد بر تاریخ خودی همراه کنند، در غیر اینصورت مسئله ی "مبارزه با تبعیض ملی" آنها تنها در حد یک داعیه می ماند و باور کردنی نیست.
دوگانگی مواضع تبعیض آمیز گروهی از ترکهای هویت طلب هم باید نقد شود. آنها آنچه را که برای خودشان مشروع و بر حق می شمارند، برای کردها نامشروع و ناحق می شمارند. پیوسته از حق جدائی طلبی و حق تعیین سرنوشت برای خودشان می گویند و مردمان خود را آزاد در گزینش می دانند، آذربایجان جنوبی را از آذربایجان شمالی جدا نمی دانند و همزمان به کردها حمله می کنند که چرا جریانهائی از آنان خواهان پیوستن کردها به هم هستند. کردستان در میان کشورهای ایران، ترکیه، سوریه و عراق تقسیم شده است. خواست اتحاد و ارتباط با هم، یا حتی خواست پیوستن بهم، برای کردها نیز یک خواست مشروع سیاسی است، واقعی بودن و عملی بودن آن را البته می توان به چالش کشید، چنانکه خود آنها نیز چنین چالشی نظری را در این مورد در درون خود آغاز کرده اند، اما نمی توان آنها را به جرم این خواست محکوم کرد. در واقع برخورد دوگانه این دسته از ترکهای آذری با تکیه بر تاریخ سیطره ی سیاسی آنها در منطقه است و هیچ تفاوت ماهوی با برخورد فارس محورانی ندارند که پیوسته به تاریخ تهاجم و سیطره ی سیاسی می نازند و در مردمان دیگر از موضع بالا و به دیده ی تحقیر می نگرند. روشنفکران مترقی ترک، همانند هدایت سلطانزاده ها، نیز موظف اند، دفاع از جنبشهای ضد تبعیض را با نقد بر تاریخ خودی همراه کنند، در غیر اینصورت مسئله ی "مبارزه با تبعیض ملی" آنها تنها در حد یک داعیه می ماند و باور کردنی نیست.