نقل می کنم از یکی از بیشرمانه

"مهاجرت کولی ها (کردها) به ایران، از زمان ساسانیان (بهرام گور) آغاز شد و آنها را به قصد مطربی و رقاصی می آورند. ابتدا در شمال عراق که پایتخت ساسانیان بود اسکان دادند و بعد به دیگر جاها پخش شدند. "
انتشار دهنده، مانند دهها کامنت نویس و نویسنده ی شناس/ناشناس دیگر، خود را ترک آذری معرفی می کند، حامی دولت ترکیه است و منکر نسل کشی ارامنه، و تهدید هم می کند که مدعی را "پشت میله های زندان" می برند. پارلمان اروپا اما ورود ترکیه را به اتحادیه اروپا مشروط بر اعتراف و پذیرش این نسل کشی دانسته است.
محض یادآوری: اورهان پاموک در ترکیه زیر فشار است و مورد تهدید. جایزه نوبلش حلوا حلوا می شود و حرفهایش ممنوع: "کسی که امروز در ترکیه از قتل عام ارامنه سخن بگوید با پیگرد و مجازات روبرو می‌شود. مشهورترین مورد آن اورهان پاموک، نویسنده ترک و برنده جایزه نوبل ادبیات سال ۲۰۰۶ است که در مصاحبه‌ای با روزنامه‌ای سوییسی از قتل عام یک میلیون ارمنی و قتل سی هزار کرد سخن گفت و بدین سبب متهم به اهانت به ترکیت شد." (بی بی سی)

واقعیت این است که امواج شووینیسم و راسیسم و انحصارطلبی چنان از هر سو بالا گرفته است که امروز آبروی همه ی جنبشهای مترقی در ایران، آبروی همه ی "جنبشهای ضد تبعیض ملی" در ایران، بی استثناء، در گرو نقد جدی شان است به خود و به تاریخ ملی خودی. اگر نه چه جای حرفی می ماند از صلح و همبستگی؟