با تشکر از تحلیل خوب آقای بهزاد خوشحالی، اما عیبی که این نوشته دارد خیلی یک طرفه است.بدین معنی نقش نیروهای بیرونی را خیلی عمده کرده است ، بنظر من رل و تاثیر خود کردها را در تایین سرنوشت شان خیلی کم رنگ نشان داده است.
باید گفت کردها در چهار قسمت کردستان، استراتژی جنگ مسلحانه را برای رسیدن به کشور کردستان انتخاب کرده اند که این شیوه مبارزه سالهاست که به بن بست رسیده است.برای استدلال نظر خود به چند نمونۀ زیر اشاره می کنم.
یک: بدلایل جنگهای چریکی طولانی بورژوای ملی مجال رشد در کردستان نه داشته است ، یعنی سرمایه داران کرد به کشورهای همجوار فرار کرده اند. دو: تحت شعاع جنگ طولانی در کردستان امکان رشد اندیشمند موترات خیلی کم بوده و اگر هم بوده بدون تشکیلات بوده است،یا به اصطلاح دیگر رشد اندیشمند دولتمدار در فضای جنگی غیر ممکن هست یغنی یا جنگسالار یا پیشمرگه یا هیچ. سه: کینه و نفرت به وجود آمده
به نظر من برای بنا کردن یک کشور وجود اندیشمندان دولتمدار، کارگذاران حرفۀ و سرمایه داران دلسور ملی همچنین حسن همجواری با ملل همسایه و با ذر نظر گرفتن منافعۀ مشترک با همسایگان در فضای کاملا هم یاری و هم کاری به یک کلام ملتهای همسایه نباید با وجود کشور کردستان خود را در تحدید ببینند.