دوستان.... جا دارد که پوزش ((آقای فرامرز تاسیان)) را از صمیم قلب بپذیریم و عمل کرد این شخص را به فال نیک بگیریم. ,ایشان شاید آولین شخصی باشد که درد ما ترک ها بخاطر تحقیرهای که ما تقریبآ بمدت یک قرن بر دوش میکشیم فهمید و باز شاید ایشان اولین شخصی باشند که همچون جسارتی از خود نشان دادند. . پوزش خواهی 3 اصل مهم را در بر می گیرد. 1- بودن حقیقت و یا عمل و یا اندیشه ای در جامعه..2- درک این حقیقت که بر خلاف ارزش های اجتماعی و انسانی است..3- عکس العمل مثبت نشان دادن .. آقای فرامرز تاسیان با پوزش خواهی نه تنها ارزش والائی انسانی خود را بالا برد بلکه راه دیالوگ برای تبادل ( اندیشه ) ها را نیز هموار ساخت. همانطور که انسان اولین بوسه عاشقانه اش را هرگز فراموش نمیکند , متاسفانه ما ترک های ایران هم اولین تحقیر بخاطر ترک بودنمان را هرگز فراموش نمی کنیم . من 12 ساله بودم که بخاطر
دوستان.... جا دارد که پوزش (
دوستان.... جا دارد که پوزش (
lachin
دیدن خواهرم برای اولین بار به تهران رقته بودم ( جاده قدیم شیمران--خیابان میر اشرافی.. کوچه زمرد ) موقعی که خواستم با پسرهای همسایه ها فوتبال بازی بکنم (( مسعود )) نامی گفت که ما با (( بچه های ترک خر)) فوتبال بازی نمی کنیم....آقایان کیانوش رشیدیان قادی های رنگارنگ... اگر زمانی ماهی سیاه کوچولو در فکر خنجر بود , من در آن موقع در فکر « بمب » بودم...در پایان باز اضافه بکنم که آقای فرامرز تاسیان ما دست دوستی شما را محکم محکم می فشاریم.