پان ارمنی گرامی جناب ارشین

اتاق ميخکوب شده بود خاچاتوریان برای اینکه جلوی گریه و فریادهای کودک را بگیرد پستان بریده شده مادرش را به زور در دهان وی فرو برد بعد از آن من پوست سر و سینه و شکم کودک را کنده و تایم گرفتم کودک در عرض هفت دقیقه بر اثر شدت خونريزي جان داد و من با این عمل دچار شادی و شعف زاید الوصفی شدم و تمام روحم سر شار از غرور گردید. خاچاتوریان جسد کودک را تکه تکه کرده و در مقابل سگهایی که از نژاد خود ترکها هستند انداخت! شب همانروز این کار را با سه کودک دیگر ترک تکرار کردیم بدین شکل من به وظیفه خود به عنوان یک ارمنی عمل کرده و یقین دارم که تمامی‌ ارامنه به ما و کارهایمان افتخار خواهند کرد. " پایان نقل قول.
علاوه بر این نویسنده و روزنامه نگار دیگر ارمنی به نام (دیوید خردیان) که اکنون ساکن لبنان می‌باشد در لابلای صفحات ( ۱۹ تا ۷۶ )کتابی تحت عنوان( در راه صلیب)' از مصیبتهای وارد به اهالی خوجالي در طی‌ قتل عام آنها توسط ارامنه به عنوان افتخار ارامنه یاد کرده و در صفحهٔ ۲۶ آن نوشته است:"در یک صبح سرد در نزدیکیهای "داش بولاق" مجبور شدیم برای عبور از یک باتلاق از اجساد، پلی‌ برای عبور بسازیم (پودپول کوویک اوهانیان) وقتی‌ ترس مرا در عبور از روی اجساد دید و اشاره کرده وگفت:نترس حرکت کن و من پایم را روی جسد دختری (۹ تا ۱۱ )ساله گذاشته و شروع به حرکت نمودم. پاهايم و تمام شلوارم غرق خون شده بود. بدین شکل ما از روی اجساد ۱۲۰۰ نفر که پلی‌ برای ما شده بودند گذشتیم."
او در صفحهٔ (۶۲ و ۶۳ ) ''مارتین۲'' از یک گروه ارمنی به نام (کافلان) که وظیفه سوزاندن اجساد را بر عهده داشتند نام برده شده و در ادامه آمده است:" ۲۰۰۰ نفر از منگولهای پست(تورکها) در یک کیلومتری خوجالی سوزانده شد .در آخرین ماشینی که برای سوزاندن حمل میکردند من دختری ۱۰ ساله را دیدم که علیرغم زخمهای زیاد در ناحیه سر و دست و سرما و گرسنگی همچنان زنده بود و به سختی نفس می‌کشید ;دخترک به من نگاه میکرد و من هیچگاه چشمهای آن دختر ۱۰ ساله را که با مرگ دست و پنجه نرم میکرد را فراموش نخواهم کرد . سربازی به نام (تیکرانیان) گوشهاي دخترک را گرفت و او را کشان کشان به داخل اجسادی انداخت که قرار بود سوزانده شوند سپس مواد آتش زا بر روی آنها ریخته و اجساد را آتش زدند، صدای نالهٔ و فریاد کسانی‌ که هنوز زنده بودند از میان آتش به گوش میرسید.