به نظر من در هیچ جامعه طبقاتی

گرچه شوونیست های ملت حاکم - پان ایرانیست ها ، پان فارسیست ها- این واقعیت را قبول ندارند ، ایران کنونی سرزمینی است چندین ملتی با زبانها ، ادبیات و آداب و رسوم مخنتلف. در این کشور کثیر المله، طی ده ها سال، زبان، فرهنگ و ادبیات یکی از ملت ها - ملت فارس- تسلط پیدا کرده و زبانها و فرهنگ های دیگر ملت های ایران را بیرحمانه سرکوب کرده است . این تسلط فرهنگی و زبانی سبب شده است که زبانها و فرهنگ های ملت های دیگر ایران صدمات جبران ناپذیری را متحمل شوند. برای اینکه ملتهای غیر فارس ایران که بدون تردید بیش از نصف اهالی کشور را تشکیل میدهند، از زندان ستم ملی آزاد گردند . برای اینکه تسلط یک فرهنگ و یک زبان و یک ادبیات بر ملتهای غیر فارس از بین برود ، تنها یک راه وجود دارد. آنهم مبارزه بی امان ملت های تحت ستم علیه ستم ملی میباشد. انسان هائی که حق شان از بین رفته است، برای کسب حقوق از دست رفته، راهی جز توسل به زور ندارند . برای اینکه ستم ملی از بین برود، برای اینکه فرزتدان خلقهای آذربایجان و کرد و بلوچ و .... در مدارس به زبان مادری خود تحصیل کنند ، برای اینکه فرهنگ و ادبیات ملت های غیر فارس امکان شکوفائی داشته باشند، لازم است که خلق های تحت ستم دلیرانه به پا خاسته و علیه رژیمی که سیاست شوونیستی چیرگی یک فرهنگ و یک ادبیات بر فرهنگ ها و زبانهای دیگر ملت ها را با زور و قلدری تحمیل می کند ، مبارزه کنند. تا زمانی که رژیمهای ارتجاعی و شونیستی نظیر رژیم جمهوری اسلامی درایران حکومت میکنند، از بین رفتن ستم ملی و اجحافات و تبعیضات ملت غالب بر ملت های دیگر، بهیچوجه از بین نمی رود . مساله ملی در ایران ، نظیر دیگر مسائل مهم لاینخل در این کشور ، یک مساله کاملا سیاسی است . این مشکل بزرگ را با تدابیر غیر سیاسی و با تکیه صرف به حسن نیت و مسالمت جوئی و مصلحت اندیشی افراد و شخصیت ها، نمی توان حل کرد . همانطوری که طبقه کارگر برای رهائی از چنگ استثمار و ستم طبقاتی چاره ای جز توسل به مبارزه قهر آمیز و آشتی ناپذیر ندارد. از دید من، حل عادلانه ستم ملی در ایران، در گرو سرنگونی رژِیم جمهوری اسلامی توسط توده ها ی زحمتکش می باشد .