جامعه ی بشری در روی زمین در عین حال که هر نقطه اش ، هر قشر اجتماعی اش ، فرهنگ خاص خود را دارد، و سیستم برده داری نوین روی زمین حاکم است، دارای اشتراکات فرهنگی یا عمومی نیز هست که اصطلاحاً به آن «فرهنگ بشری» گویند. از سند های آن « حقوق بشر»، «تمدن بشری» و غیره را میتوان ملاحظه کرد.
اروپا از کشور ها و جوامع مختلف، با اقشار اجتماعی گوناگون، تشکیل شده ولی دارای فرهنگ و تمدن عمومی نیز هست که به آن « فرهنگ اروپایی» گویند. کم و بیش در لایه های اجتمایی مختلف می بینیم.
در یک کشور و جامعه پدیده های « عام و خاص» در کنار همدیگر جاری اند. و در شرایط « آزادی و برابری» این فنومنهای عام و عمومی و مشترک « گسترش یافته و ایجاد» میشوند.
به بهانه ی پدیده های خاص نمی توان پدیده های عام را ندیده گرفت.
هرچند پدیده های عام در شرایط «عدم آزادی و برابری » بسیار ضعیف اند و برعکس فنومنهای ویژه و خاص بسیار قوی.
در جامعه ی ایران، عموما فرهنگی که نتیجه ی شرکت آزادانه و داوطلبانه ی همه ی مردمان مختلف آن باشد، به دلیل وجود استبداد و دیکتاتوری ، و سلطه ی پدیده ی «یک فرهنگی» ، شکل نگرفته است. و جامعه به همین سبب در آستانه ی تلاشی ست.
اگر میخواهیم متلاشی نشویم و از بین نرویم لازم است این «شرایط آزادی و برابری» را فراهم کنیم. اشتراکات عمومی ضعیف کنونی در برابر تبعیض و نابرابری غیرقابل تحمل مارا نجات نمی دهد و تأکید برآن و باز ندیده گرفتن تبعیض و نابرابری، جامعه را بیش از پیش به قهقرا می برد.
جامعه ایران از نظر شرایط اجتماعی در آستانه ی « دگرگونی دموکراتیک» قرار دارد و نه « انقلاب سوسیالیستی».
هر چند با وجود « شرایط آزادی و برابری» همه میتوانند برای اهداف سیاسی-اجتماعی خود مسالمت آمیز تلاش کنند و نقش خود را در ساختن زندگی بهتر ایفا نمایند.
برافتادن سیستم برده داری نوین جهانی امری جهانی ست و نه کشوری. بشری ست و نه ملی. نخست لازم است پیشرفته ترین قاره و قاره ها و جوامع بشری این زنجیر را پاره کنند و راه ساختن درستش را بیابند تا بتوان در مورد جهان عقب مانده ی سوم حرفی زد. تئوریهای گذشته نتنها مشکلی را حل نمکنند بل به مشکلات نیز میافزایند. و عملا دیدیم چه بلایی سر جانفشانی های بخشی از بشریت آمد.