ممنون از نظرات عزیزان.
واقعیت این است که راه حل های خرمندانه ، عملی، برای جامعه ی ما وجود دارد.
مثلاً فدرالیسم. مثلاً استقلال و جدایی مانند چک ها و لاواکی ها. با مسالمت و دوستی. که انتخاب هر کدام از این راهها کار مردم و مردمان است.
آنچه مشکل آفرین است « سلطه طلبی» ست. و عدم « فرهنگ لازم».
برای فدرالیسم یا جدایی مسالمت آمیز با رأی مردمان مختلف، فرهنگ بالا ضروری ست. این فرهنگ در جامعه ی ما متأسفانه وجود ندارد.
جامعه ی ما به فرهنگ بالا نیاز دارد. آنچه ما را گرفتار « سلطه طلبی و استبداد و دیکتاتوری و فاشیسم » نموده عدم فرهنگ لازم است.
جدایی طاعون نیست. فدرالیسم طاعون نیست. راههایی برای زندگی در صلح و دوستی و مسالمت است. و ساختن « اتحادیه» های منطقه ای . مانند اروپا. باید به جامعه امکان داد راه زندگی جمعی خود را خودش انتخاب کند. دموکراسی از این طریق وارد میشود.
بجای تابو سازی، نیاز هست « انتخاب خود انسانها» را جهت بهزیستی شان ارجح بدانیم.
« ایران فدرال» داشته باشیم یا « اتحادیه ی کشورهای مستقل ایران» یا « خاورمیانه» چه اشکال و عیبی دارند؟
عیب و مشکل « سلطه طلبی یک قوم» است. که در تاریخ به جز دوره های کوتاهی نتوانسته سلطه طلبی کند.
ترکهای ایران هزار سال حکومت کرده اند اکنون نیازی به سلطه طلبی ندارند. و سلطه طلبی را نادرست میدانند.
اگر قرار است جمعی زندگی کنیم قدرت به همه تعلق دارد و لازم است همه با شرایط برابر در آن شرکت کنند.
اکنون دیگر کسی نمی خواهد زیر سلطه ی قوم فارس برود. این را ضروریست درک کنیم. این فرهنگ را لازم است بیاموزیم.
تابوسازی، سلطه طلبی، برابر است با یوگسلاوی شدن ایران .
اگر تنها صاحب فرهنگ ویرانی هستید ، بفرمایید، شما را از ویگرانی رهایی نیست. پس این شتر دم در خانه ی ما نیز خوابیده است که خبر نداریم.