در اوایل خرداد ماه نود و هشت

ارامنه ساکن خوی به جهت اقدامات هم کیشانشان و از بیم عمل متقابل مردمان عادی مسلمان، به خانه رجال شهر پناهنده شده بودند. سیمیتقو از رجال شهر می خواهد تا جان و مال و ناموس آن ارامنه در اختیار او گذارند که شکست قلعه چهریق را سر آنان تلافی کند. اما رجال شهر چنان که شرحش در کتاب تاریخ خوی مرحوم مهدی خان آقاسی آماده، در برابر این درخواست مقاومت می کنند چون ارامنه به آنان پناه آورده بودند و این خلاف اصول قوچاقلیق (هم معنی جوان مردی، اما چون جوان مردی وجه جنسیت زده دارد، از بکار بردن آن امتناع می کنم) بود. خلاصه سیمیتقو دست برنمی دارد و قصد فتنه می کند و چون خویی ها خود را برای جنگ برای ارامنه آماده کرده بودند و صحیح نبود که جبهه جدیدی باز شود، جان و ناموس ارامنه ای که به آنان پناهنده شده بودند را از سیمیتقو در مقابل مقدار زیادی گندم و هفت هزار پول نقد می خرند تا شرافتشان را لکه دار نکنند و سربلندان صفحات تاریخ باشند که ما سرمان را بلند بگیریم که نوادگان آن شیر مردان و شیر زنانیم.
اما تعدادی از همان ارامنه چه کردند؟ باورش سخت است. سخت و درد ناک. وقتی سپاه آندرانیک رسید، محافظان برجها متوجه شدند که برخی از همراهانشان از پشت گلوله خورده اند. برخی از همان ارامنه از درون شهر محافظان را هدف گلوله قرار می دادند، همشهریانشان را کشته بودند. عجیب است. اینکه دوباره خویی ها چه رفتاری با ارامنه شهر داشتند هم جالب است. شرحش را خواهم نوشت.
پ.ن: منابع از کتاب تاریخ خوی مرحوم مهدی آقاسی (چاپ شده در سال ۱۳۴۲ از انتشارات دانشگاه تبریز) همچنین روایت شده از مرحوم مادربزرگم که عینا از پدرش حسنعلی خان میرپنجه روایت می کرد