ادامه

برای من مهم نیست که یزدانی و حسینی چه هدف سیاسی دارند، ، بل مهم این است که:

-فرهنگ جنوب نیاز به تألیفات بیشتر و بیشتر دارد. از هر زاویه و دید که بخواهید.( خطهای سیاسی میتوانند مسابقه داشته باشند- چه بهتر). با توجه به این نکته، همیشه نوشته ام : ناسیونالیسم گام اول فاشیسم است. چه از زاویه ی ترکیسم باشد و چه از زاویه ی " ایرانیسم". یا " سوسیالیسم" ؛ در حقیقت « ناسیونالیسم-سوسیالیسم».
- خط عربی- از زاویه ی فن نگارش- به درد نوشتن نمیخورد.(ضرورت پیشرفت است که دور ریخته شود- بدون اما و اگر. و تکنیک عملا در این جهت حرکت میکند).
------
اینجا ، مسئله - کار فرهنگی- خواه ناخواه بعد سیاسی یافته، لازم است اندگی آنرا توضیح دهم :
نه ترکیسم ( یا آذربایجانیزم) به درد ما میخورد - و نه ایرانیسم( فارسیسم) ، و نه راه لاهوتی( استالین-لنین-حزب) یعنی مارکسیسم کلاسیک. با توجه به این نکته که غالب چپ ایران تا مغز استخوانش ایرانیست است. ( فارسیست-سوسیالیست).
بهتر است ایده لوژی ها را به عنوان شناخت کاذب و " دگماتیزم" کنار بگذاریم. در میان اینگونه گرایشها و سیاستها بکوشیم
به یاری" کشف عمومی" راه حل نسبی دشواریها « حق حیات و انتخاب و آزادی و برابری و همزیستی » را برای همه فراهم کنیم. به خصوص برای خودمان در جنوب.