بعضی ها روشن و ناروشن میگویند

او را ذره-ذره از تارو پودم کندم و بیرون آوردم ، و روی میزم نشاندم اش.
گفتم ببین، تو اینی؛ تکه-تکه شده و له ولورده و مسخ گردیده، که به هیچ میمانی.
و به مترسکی، که به بازیت گرفته اند.

اخم در هم کشید و گفت: تقصیر توست که فراموشم کردی، و نخواستی بشناسیم.

از آن روز به بعد بود که من شروع کردم، مدام با خودم به حرف زدن، به این خاطرکه شاید منِ خود را بهتر بشناسم.
این منِ تکه-تکه شده و له ولورده و مسخ گردیده را. که چون مترسکی، به بازی اش گرفته اند.
و اکنون روی میزم با چشمان از حدقه در رفته و عضبناک به من زول زده است.
و هر چه که میگویم و مینویسم بمانند « آرتیمیا»ی تشنه به یک دریا آب، همه را سرمیکشد.

نه، من برای کسی حرفی ندارم که بگویم و بنویسم. تنها برای این زخم کهنه ی دهن گشوده و خون آلود است که مویه میکنم.
تا فراموشم نشود.و بیش از این با من بیگانه نگردد.