«در تمام دمکراسی ها, اقلیت

از عوام زیاد انتظاری نیست از خواص انتظار میرود که « مسئولیت پذیر باشند» و عمل کنند و چیزهای درست را به عوام هم نشان دهند.
آدمی که به تماشای اعدام ایستاده فردا ممکن است خود و خویش و بچه اش و یا هموطن اش ، بالای دار رود.. باید مسئولیت عمل خود را بپذیرد. و اگر فردا در میدان اعدام مورد تماشا قرار گرفت و حلقه دار را برگردن دید بداند که « بخشی از تقصیر از آن او و مانندهای اوست».
آنکه در دموکراسی رای نمیدهد فردا از اعمال راستها هم نمی نالد. میداند که تقصیر خودش اش است.
ولی در ایران فرد میگوید« تقصیری ندارد حکومت ظالم است». نمیداند که ستمگر را خود برگزیده است. و خواسته « تمرین دموکراسی کند و بجای رییسی روحانی بگذارد » . آن دزد و جلاد شقه اش نکند- همکارش بکند.
و حالا از شقه شدنش مینالد.واقعاً به چنین آدمی جه باید گفت؟
بعضی ها فحش شان میدهند. بعضی ها میکوشند باز مسئله را توضیح دهند، برخی میگویند بگذار سرشان به سنگ بخورد میفهمند.
اما این شگفت انگیز است که آنان « همه را به این بازیها» ، به این « بی مسئولیتی ها» دعوت میکنند. میکوشند دیگران را نیز با خود همجنس کنند. و مثلا رییسی را با «نفی دو برابر» کنار بزنند. که چی؟ رییسی تدارکاتچی باشد یا روحانی، چه فرقی به حال له شدگان خواهد کرد. اینها از بالا تاپایین شان مانند حکومت شاه و بدتر از آن جنایتکار و دزد و کوبلز اند.

---
اگرستمدیده میخواهد رها شود باید مسئولیت پذیرد و راه و مبارزه ی خود را مستقل ادامه دهد. حتی به نتیجه نرسد و شکست بخورد.