این نوشته تضادها را عنوان
آ. ائلیار
این نوشته تضادها را عنوان کرده و بین آنها علیه "همه" مانور میدهد. و مینویسد:
«هر کس آمد صرفأ مزدوری بیش نبود‼»
- یعنی "همه مزدور بودند».
بسیار خوب، دلیل و سند این « مزدوری هرکس یعنی همه» کجاست و چرا ارائه نداده اید؟
اتهام بی دلیل و مدرک که نمیشود. همه را مزدور و خائن می نامید؟ و مدرکی هم نشان نمیدهید؟
یعنی هرکس برای کسب حقوق خود تلاش میکند مزدور است. آخه این را بر چه اساس و مدرکی میگویید؟
شهر هرت که نیست از « ننه ییین تا پپه ییین » همه مزدور باشند. خوب ارباب این همگان کیست؟ چه کسی به این همگان یول میدهد؟
لطف کنید این مدارک را هم یدهید.
شاید پول پخش میکنند-ما خبر نداریم.
با یکی دو گروه هم کار ندارد-از دم همه را مزدور می نامد.
بدون اینکه ارباب همه را نشان دهد و مدارک حقوق و حساب کتابرا روی میز بگذارد.
بابا دنیا که بدون سند نمی چرخد، همه مزدور باشند حالا یک کتابخانه سند دارید.
بریزید بیرون این همگان خودشان هم تماشا کنند.
--
خط حکومت همیشه مانور دادن روی تضاد ها ( افراد) و چسباندن خود به این یا آن طرف است که رد گم کند.
هیچ وقت راه سوم تئوریک نمیرود ، چون ندارد، و راه حل نشان نمی دهد-چون ندارد- و نمی تواند هم داشته باشد. چیزی که حکومت لازم دارد مانور روی تضادهای افراد و گروههاست. و میخواهد خط خود را پیش برد که « ایجاد عدم همبستگی بین تبعیض دیدگان برای نفی یکدیگر» است.
نوشته ی حکومت سیاستی را پیش می برد که 1-« فاقد راه حل» و 2«فاقد نظریه ی جدید»، 3- «فاقد طرح تئوریک موضوع» ست.
«مانور روی تضادهای افراد و گروهها و چسباندن خود به یک طرف» سیاست دائمی حکومتی ست.
غیر حکومتی ها هم گاها از این سیاست ندانسته استفاده میکنند. ولی معمولا به قول دایی جان ناپلئون کار کار انگلیسی هاست( حکومت)
بدون اینکه ارباب همه را نشان دهد و مدارک حقوق و حساب کتابرا روی میز بگذارد.
بابا دنیا که بدون سند نمی چرخد، همه مزدور باشند حالا یک کتابخانه سند دارید.
بریزید بیرون این همگان خودشان هم تماشا کنند.
--
خط حکومت همیشه مانور دادن روی تضاد ها ( افراد) و چسباندن خود به این یا آن طرف است که رد گم کند.
هیچ وقت راه سوم تئوریک نمیرود ، چون ندارد، و راه حل نشان نمی دهد-چون ندارد- و نمی تواند هم داشته باشد. چیزی که حکومت لازم دارد مانور روی تضادهای افراد و گروههاست. و میخواهد خط خود را پیش برد که « ایجاد عدم همبستگی بین تبعیض دیدگان برای نفی یکدیگر» است.
نوشته ی حکومت سیاستی را پیش می برد که 1-« فاقد راه حل» و 2«فاقد نظریه ی جدید»، 3- «فاقد طرح تئوریک موضوع» ست.
«مانور روی تضادهای افراد و گروهها و چسباندن خود به یک طرف» سیاست دائمی حکومتی ست.
غیر حکومتی ها هم گاها از این سیاست ندانسته استفاده میکنند. ولی معمولا به قول دایی جان ناپلئون کار کار انگلیسی هاست( حکومت)