انتخابات در ایران ساختن

انتخابات در ایران ساختن مترسکی از حاکمان اصلی و نابود کردن این مترسکها توسط مردمی خشمگین و سرخورده است. مسله اصلی در این است حاکم اصلی که همان ولایت فقیه و أعیان و انصارش است خود را از مسیر خشم مردم دور نگه بدارد و با انداختن انسانهایی درجه چندم جلوی مردم خشمگین، خود را که همان ظالم اصلی هستند از خشم توده مصون نگه بدارند. نظام جمهوری اسلامی در این جا دوگانه سازی عجیبی انجام می دهد، در این دوگانه سازی اصل نظام و ولایت فقیه مصون از تعرض است و بیشتر از به عنوان پناهگاه و آغوش عیسی مسیح رُل سازی می شود. ارباب عصر باستان عاجز از چنین سیستم سازی بود و دوگانه او دوگانه ارباب و رعیت بود، در حالی که ارباب عصر جدید در این دوگانه هم وجود ندارد و هم هر دو دوگانه در نهایت مترسکی مضحک از ارباب عصر جدید( ولی فقیه) هستند. مثلاً رئیسی بعنوان نمادی از جنایت و قتل عام زندانیان سیاسی معرفی میشود یعنی کپی مضحکی از حاکم اصلی، در حالی که رقیب او در همان سالها خواستار به دار آویختن مخالفان در مجلس جلوی چشم هزاران بیننده بود. بالاتر از آن فتوای کشتار این زندانیان را دیوانه ای داده بود که از سالهای حکمرانی او توسط طرفداران همین روحانی به نام دوران طلایی امام یاد میشود. آری در این دوگانه سازی روحانی به مترسکی مضحک از نماد آزادی و دمکراسی و روابط با غرب تبدیل میشود و رئیسی به مترسک شر و کشتار که نوای عدالت صدقه ای می دهد تبدیل میشود. مسله اینجاست که حاکم اصلی اینجا مانند گربه ای است که با طعمه بازی می کند از نظر او این بازی دو سر بُرد است، حتی کسانی که عزیزانشان را توسط حاکم اصلی از دست داده اند با آمدن مترسک شر بر علیه او با مترسک آزادی اتحاد می کنند شکست مترسک شر در این نبرد خشم توده را فروکش می کند و حسی از پیروزی بر شر و شکست شر را بر او می دهد او دیگر هیچ وظیفه ای ندارد خشم او فروکش کرده است، شر و شیطان را از کشورش دور کرده است، او به صورت دروغین حس می کند که انتقام عزیزان کشته شده اش را از جنایتکاران گرفته است. شکست رئیسی برای مخالفان بمثابه اجرای عدالت انگاشته میشود، در واقع این پیروزی که عدالت انگاشته میشود مانند همانند عدالتی است که محمود احمدی نژاد و خود رئیسی و خمینی نویدش را می دادند بی معنی و سراب است.