Skip to main content

9- – جرجی زیدان مورخ مشهور

9- – جرجی زیدان مورخ مشهور
Anonymous

9- – جرجی زیدان مورخ مشهور عرب و نویسنده کتاب معتبر تاریخ اسلام نمی تواند هیچ نشانی از تاریخ جنگها و فتوحات بصورت مکتوب پیش از « تاریخ یعقوبی » بیاورد و تصریح میکند که کتاب نویسی از یعقوبی شروع میشود و بدلیل دشواری نگارش خط عربی ( و عدم تکامل آن تا قرن چهارم میلادی ) حتی از قرآن نگاری نیز نمونه هائی بس اندک در دست است .
نوشتار خط ترکی و فارسی بر گرفته از خط عربی است و تا قبل از قرن چهارم هجری این خط هنوز تکامل نداشت و حتی اولین قرآن های مکتوب که در زمان حضرت عمر و ابوبکر وسیله هیئت کاتبان قران به ولایات فرستاده شده بدلیل نبودن آوانگاری ، از نظر نوشتاری فرق هائی دارند۰ وچنانکه گفته شد تا نیمه های قرن چهارم کسی از عوام الناس نمی توانست قرآن را بخواند زیرا این خط تکامل و شیوع کامل نیافته بود ، اما از آنجا که قرآن قانون اساسی و وجوهره دین اسلام و بیان کننده احکام شرع و دستورات این کتاب آسمانی

آسمانی بود، پیوسته ضرورت نگارش و انتشارآن بدرخواست نو مسلمانان احساس میشد و از همان قرون اولیه کاتبان وحی سعی در رفع مشکلات آن داشتند و این روند بتانی و خیلی آرام صورت گرفته است
بنابراین کتابهائی که بخط عربی نوشته شده - اعم از ترکی و فارسی و هرگونه خط عربی – عمدتا از اواخر قرن چهارم هجری و سیصد سال پس از ظهور اسلام بوده است . در کتاب بیست مقاله قزوینی آمده است : «قدیم ترین کتابهای فارسی ترجمه تاریخ طبری توسط بلعمی در سنه ۳۸۶ه .ق. وترجمه تفسیر کبیر طبری بین سنوات ( ۳۶۶-۳۵۰ ه. ق. ) و کتاب الابنیه عن حقایق الادویه ابو منصور موفق الهروی ( البته نوشتار مقدمه آن ) بین سالهای ۳۶۲- ۳۵۰ ق .بوده و یک نسخه آن بخط اسدی طوسی است . دوره کامل ۲۰ مقاله قزوینی چاپ دوم ) و این نظریه را خانلری نیر تایید میکند ( تاریخ زبان فارسی ص ۳۵۶ )
10 – واژگان فارسی برای بیان مفاهیم علمی مجهز نیست و مترجمان ایرانی بیش از همه این درد جانکاه را احساس میکنند و از این عذاب میبرند . گاه میشود که انسان یک ساعت ، یک روز ، حتی یک هفته در باره بهمان تغییر زبان خارجی می اندیشد ، مغز و اعصاب خود را می فرساید و سرانجام نیز راه بجائی نمی برد . خوانندگان هم همواره از مترجمان و ترجمه های فارسی اظهار ناخشنودی می نمایند و خود مترجمین نیز بار ها از محدودیت زبان فارسی در ترجمه متون خارجی گلایه داشته اند . ( دکتر م. ح. شهری ص ۶۵ – دکتر رضا باطنی ص ۴۷ – ۴۹ همان