بعد از وضع هیئت، و رسول زاده، و... به کامنت ها اشاره کنم:
-در کامنت ها به کمونیست ها بد و بیرا میگویند.
مطالعه کنندگان نوشته هایم میدانند که اندیشه های من در قالب این و آن مکتب نیست.
و من هر جا حقی ببینم ممکن باشد دفاع میکنم. حتی مخالف من باشد.
بد گویی راه حل نیست . راه حل استعمال منطق است.
- روشنگر وقتی خطا ها را می بیند وظیفه دارد بگوید. البته ممکن است اشتباه هم بکند-حرفی نیست.
- آنچه قبلا در مورد موضوعات مختلف نوشته ام فکر میکنم در کل هنوز هم درست اند.
- راه درست در مسئله ملی « حقوق خواهی » و « دموکراتیسم» است. دیگر اینکه
با الوداع از «ترکیسم و شاخه هایش» لازم است برپایه ی « دموکراتیسم» ، علاقمندان جبهه ی مشترک تشکیل دهند که
در فضای سیاسی به حساب آیند.
بدون خداحافظی از ایده لوژی ترکیسم اتحاد واقعی نمیتواند پدید آید. همانطور که دهه هاست نیامده است.
---
من دیگر ام.
می نویسم .
شاید کسی خواست نگاهکی به آنها بیاندازد.
---
-دیگر اینکه اندیشه ی شخصیت های جنبش فدایی متضاد با ترکیسم است.
ع. نابدل: « ... پان عربيست ها، پان ایرانيست ها و پان تورکيست ها و پانهای دیگر از این قبيل هرگز قادر نيستند گرهی از
کار ملل آسيائی بگشایند. اینان سنگریزەهائی هستند بر مسير گردونە تاریخ و عروسکهائی هستند کە خيمەشب
بازان روزگار در بعضی شرایط مساعد روی صحنە ميآورند. حال آنکە تاریخ نە بر خيمە شب بازان ابقاء خواهد کرد و نە بر
عروسکهایشان. اما در ایران متاسفانە مسالە تنها بە " پانهای رسمی" ختم نميشود بلکە بقایای انواعی از
شوونيسم و ناسيوناليسم افراطی مسخ شدە، در بسياری از شئون اجتماعی ما اثر گذاشتە است بخصوص در
فرهنگ این اثر، بارزتر است» پان و احوالاتش.
http://www.iran-archive.com/sites/default/files/sanad/aghaye-pan-nabdel.pdf