سلام جناب تورک اوغلی؛
نوشته اید:
من انسانی رمانتیک ام، با آرمان های بزرگ ولی خیالی ونشدنی!
اینکه بمن و نگاهم آویزه ی رمانتیک می آویزید، در نفس خود نه که بد نیست، بل پشتوانه ی حقیقی راه فردای سخت و سنگین نوعدوستان، چپ ها و کمونیست هاست.
و این دید شما در خیالی بودن چشم اندازهای فردائی ما، لااقل نشان دهنده ی یک خلاء و واقعیت انکارناپذیر هم هست. و آن اینکه: در ساختارهای عمدتا نئولیبرالی جهان و از جمله ایران، دریافت نان و کار و آزادی، و تأمین خواسته های 99%ها هیچگاه با این سیستم موجود جهانی و با این قدرت مطلق میلتاریستی اش میسر نیست.
بنابراین خود دیدگاه درست شما بر اصل مبارزه برای غیرممکن ها تکیه دارد؛ و می داند که در این ساختارهای متنوع و غارتگر سرمایه سالارانه، انسان کار و زحمت با روش کنونی فروش نیروی کار خود به سرمایهف هرگز حقوق نه مکفی که ابتدائی خود را هم نمی تواند بستاند.
از مهرتان سپاسگزارم