آقای اذا، بر عکس "پان تورکیزم

را،  -مانند  راسیست و فاشیست هیتلری و تورانچی تلقی کردن رسول زاده، مرتکب میشوید.
رسول زاده بر خلاف تصور دوستمان ائلیار، ژورنالیست نبود. یعنی ژورنالیست یک مجله یا روزنامه نبود بلکه بانی نخستین مجله به سبک اروپایی در ایران بود.
رسول زاده فقط یک فعال سیاسی و حزبی هم نبود بلکه از بانیان اصلی اولین حزب سیاسی، یعنی  حزب دمکرات ایران، تئوریسین اصلی این حزب و مغز متفکر جنبش دموکراسی خواهی ایران محسوب میشود.
او نخستین  تئوریسین سوسیال دموکراسی در ایران و تورکیه و قفقازو در مشرق زمین بود.
او در عین حال ادیب بود آثار فراوانی در حق شاهنامه فردوسی و نظامی گنجوی و شعرای کلاسیک فارسی و تورکی دارد.
رسول زاده  به خاطر تسلطش به زبان های روسی و تورکی و عربی و فارسی یک زبان شناس ماهر هم بود که با بکارگیری این توانایی، توانست زبان فارسی را، مخصوصا از جهت ابداع اصطلاحات جدید، غنی کند واز این طریق نوشتار سیاسی را به زبان فارسی ممکن سازد.

 رسول زاده  تا آخر عمرش یک معلم بود و حتی در دوره حکومت دو ساله اش هم در به کار تدریس میپرداخت.
رسول زاده نویسنده بود و کتب بی شماری  را به زبان های مختلف تالیف کرده است.
او در عین حال یک سیاستمدار و دیپلمات هم بود.
و شاید مهمتر از همه،  رسول  زاده یک دولتمرد بود. دولتمردی که توانست نخستین جمهوری پارلمانتاریستی ودموکراتیک را در بین ملل مسلمان جهان برپا سازد.
آذا و ائلیار عزیز، همانطور که میبینید،
رسول زاده  (فقط) یک ژورنالیست نبود بلکه همه اینها، و خیلی بیشتر از اینها که برشمردم، بود و هست.
حال از شما سوال میکنم؛ شما کدام یک از این رسول زاده ها را نقد میکنید؟ در نظر بگیرید که  دست زدن به یک عمل، ممکن است بعنوان یک ژورنالیست قبیح تلقی شود ولی آن کار، در مقام یک سیاستمدار یا دیپلمات نه فقط می تواند ناپسند نباشد بلکه وظیفه آن شخص محسوب ‌شود.

بنظر من  رسول زاده کسی است که؛ هر کسی از ظن خود "دشمن" او شده است.
شخصیتی استثنایی که در هیچکدام از  قالبهای ایدئولوژیکی نمی گنجد‌. و برای همین هم پان ایرانیستها و پان تورکیستها و مارکسیست - لنینیسها و مذهب گرایان همیشه با او مشکل داشته اند