از دوانهای باستان تا ظهور شاه اسماعیل صفوی چیزی بنام کشور یا ملت ایران وجود نداشت. اگر امروز حقیقتی بنام ایران وجود دارد، به برکت فداکاریهای ملت آذربایجان آفریده شده و ایرانیها آن را مدیون نبوغ شاه اسماعیل صفوی هستند.
آن روزها شاه آذربایجانی بود و پایتخت در آذربایجان بود و زبان شاه و دربار آذربایجانی بود و زبان اردو زبان آذربایجان بود. و آذربایجانی در جنگ های صدها ساله خود در مقابل امپراطوری های عثمانی و روس، مجبور بود تنها بجنگند چرا که کرمان و یزد در مقامی نبودند که ...
نقش آذربایجانی‌ها در دوره قاجار از نزدیک به صد درصد به ۹۵ در صد و پس از برقراری دیکتاتوری رضا شاه به ۸۵ درصد و در دوره محمد رضا شاه به ۷۰ در صد رسیده بود. این تناسب در اوایل حکومت اسلامی همچنان باقی مانده بود. ولی این تعداد سپس رفته رفته کمتر شد و در دوران ریاست جمهوری خامنه ای به کمتر از ۴۰ درصد رسید. در دولت خاتمی
اگر اشتباه نکنم در میان اعضای مجلس خبرگان و فرماندهان سپاه پاسداران هم دیگر هیچ آذربایجانی وجود ندارد. هر چند که جنایتکاران آذربایجانی دست کمی از همتایان اصفهانی و کرمانی خود ندارند، ولی این به این معنا است که سردمداران رژیم پان ایرانیستی بیش از این، حتی به خودفروخته ترین و سرسپرده ترین آذربایجانی‌ها هم اعتماد ندارند.
....
اگر اتفاقی نیافتد،
این آغازی است برای پایان.