آتاش در نظرش بسیار زیبا و

آتاش در نظرش بسیار زیبا و شفاف می نویسد؛
«...تا زمانی که شما عزیزان روشنفکر درک نکرده اید ملتها در ایران برادر و خواهر هم نیستند ، بلکه یار و همکار هم اند! اوضاع بهتر از این نخواند بود! چون در زندگی عشیرتی برادر بزرگ می زند زیر گوش برادر کوچک و او هم باید ساکت باشد و یا انتحار کند...»
این سخنیست بسیار منطقی، اما چرا جامعه ی ایرانی و روشنفکرانش نمی توانند از مخمصه ی "زندگی عشیرتی" عبور کنند؟ آیا علتِ این موضوع، سیطره ی فرهنگِ استبدادی بر اندیشه ها نیست؟