از تارنمای اذربایجان . منصور
Anonymous
از تارنمای اذربایجان . منصور خانلو از طنز پردازان بزرگ معاصر است که عمر پر بهایش را در کتابخانه زیسته و سپس به قول خودش فرماندار زنجان (بازنشسته ...) شده است .
وی متولد سال ۱۳۲۶ در شهر مراغه و اصلیت خانوادگیش از شهر هشترود می باشد.
از جملات زیبایی که ازاو شنیدم و همیشه در خاطرم مانده است این بود:
“فرقی نمی کند ،دریایی بی کران باشی،یا برکه ای کوچک. زلال که باشی خورشید در تو می درخشد.”
وصیت نامه”
“وصیت می کنم بعد از وفاتم
هر آن چه مانده باقی از حیاتم
ببُرّید از تنم بیرون در آرید
کف دست طلب کاران گذارید!
کنون که ساعت ترک زمین است
تمام حاصل عمرم همین است!
که چون شعر و ادب بوده است کارم
جز این سرمایه ای دیگر ندارم
من عمری زیستم با دست خالی
نکردم ناکسان را…
از اوضاع زمانم می سرودم
مدیحت گوی هر ابله نبودم
به خار و خس گل و سنبل نگفتم
به عرعر نغمه ی بلبل نگفتم
نیالودم به پستی لقمه نان را
نچسبیدم دو دستی این جهان را
که ازقانون جنگل تیشه سازم
بکش تا زنده مانی پیشه سازم
به صورت های گوناگون درآیم
که انبان شکم را پُر نمایم
نبودم از تبار چند رویان
نگشتم کاسه لیس سود جویان
که در توجیه نفس خود بکوشم
به هر ناحق لباس حق بپوشم
گذشت روزگاران داده ام یاد
ننامم … را سرو آزاد
چو این سان زیستن را فرض دیدم
خودم را تا گلو در قرض دیدم
به هر حالی چه گویا و چه خاموش
نکردم دردمندان را فراموش
کنون گرچه گرفتار شبم من
همان خونین دل خندان لبم من
اگر از آن چه گفتم یاد دارید
به لبخندی دلم را شاد دارید… “
“وصیت می کنم بعد از وفاتم
هر آن چه مانده باقی از حیاتم
ببُرّید از تنم بیرون در آرید
کف دست طلب کاران گذارید!
کنون که ساعت ترک زمین است
تمام حاصل عمرم همین است!
که چون شعر و ادب بوده است کارم
جز این سرمایه ای دیگر ندارم
من عمری زیستم با دست خالی
نکردم ناکسان را…
از اوضاع زمانم می سرودم
مدیحت گوی هر ابله نبودم
به خار و خس گل و سنبل نگفتم
به عرعر نغمه ی بلبل نگفتم
نیالودم به پستی لقمه نان را
نچسبیدم دو دستی این جهان را
که ازقانون جنگل تیشه سازم
بکش تا زنده مانی پیشه سازم
به صورت های گوناگون درآیم
که انبان شکم را پُر نمایم
نبودم از تبار چند رویان
نگشتم کاسه لیس سود جویان
که در توجیه نفس خود بکوشم
به هر ناحق لباس حق بپوشم
گذشت روزگاران داده ام یاد
ننامم … را سرو آزاد
چو این سان زیستن را فرض دیدم
خودم را تا گلو در قرض دیدم
به هر حالی چه گویا و چه خاموش
نکردم دردمندان را فراموش
کنون گرچه گرفتار شبم من
همان خونین دل خندان لبم من
اگر از آن چه گفتم یاد دارید
به لبخندی دلم را شاد دارید… “