نظام اکنون به مدت چهل سال است

باید اعتراف کرد که این نظام تا زمانیکه مخالفانی ملی و دمکرات و میهن‌پرست نداشته باشد ،همچنان برجا وبرپاخواهد ماند این بی عملی مخالفان گناه نظام نیست بلکه برعکس استبداد دینی و فشار روزمره به زندگی مردم باید همه مخالفان را برای نجات ملی متحد میکرد .
اما چرا اینگونه نمیشود؟ پاسخ را باید در قدرت پرستی و دین‌گرایی و لنین زده گی گروههای مدعی جستجو کرد .
توجه دارید که این مخالفان تا کنون به نظر واحدی برای گذر از نظام نرسیده‌اند .نگاهی به تراژدی مجاهدین خلق و روزگار ندانم کاری نیروهای مهم چپی نشان میدهد که اساسن این دونیروی مخالف نظام با یک دیگر دشمنی دارند .تا کنون تا یک اعلامیه مشترک برای مخالفت با اعدام و شکنجه با هم امضا نکرده اند .با این مخالفان هیچ تنوری گرم نخواهد شد .
نگاهی به همین کامنت ها نشان میدهد ما در کجا قرار داریم .گروهی تجزیه ایران را میخواهند .گروهی اسلام رجوی میخواهند وگروهی میخواهند کشور کومونیستی اداره شود .یعنی یک کشور با سه سلیقه مختلف .یعنی نه به تمامیت ارضی باور دارند ونه به ازادی ونه به اراده ازاد ادم .
با این هرج ومرج واشفتگی فکری کانونی کردن شورشهای خیالی راه به ترکستان خواهد بود .اگر امروز نظام برود فردا در تبریز و همدان دانش اموزی به دبستان نخواهد رفت و جنگ و لیبی شدن در انتظار ما خواهد بود .
چه کسی برنده جنگ داخلی خواهد شد ؟نیروهای ملی وازادی خواه وچپ ها نه .مخوف‌ترین انسان قرن بنام رجوی بدتر از ادولف هیتلر و استالین پیروز میدان خواهد شد .ایا میخواهیم پس از اخوند رجوی این روانی ادمکش حاکم شود؟ بنا براین کانون های شورشی فریب مکارانه رجوی است .