سالام اليكيم

معدن طلای اندریان واقع در شهرستان ورزقان در استان آذربايجان شرقی یکی از معادن شناخته شده و باارزشی است که طی یک قرارداد ۷۵درصد آن به یک شرکت روسی واگذار شده است تا در آن معدن سرمایه‌گذاری نموده و طلای اندریان را استخراج کند.

معدن طلاي اندريان ۱۲۰ هكتار وسعت و ۳۱ ميليون تُن ذخيره طلا با عيار پنج درصد دارد که این ثروت عظیم با عطش و عجله بسیار، توسط رژیم پان‌فارس و شرکت روسی در حال تخلیه شدن از آذربایجان جنوبی است.

قطعا توافقات پشت پرده با روسیه و واگذاری ۷۵ درصد این معدن گران قیمت و باارزش به روسیه دور از ذهن نیست. بر کسی پوشیده نیست که بخشی از حمایت روسیه از رژیم ایران و اسد در سوریه بر اساس توافقات و معاملات مالی با رژیم ایران بوده است.

بنابراین ثروت آذربایجان جنوبی که باید برای ساخت جامعه‌ای مرفه برای ملت ترک آذربایجان جنوبی صرف شود، برای خرید بمب از روسیه و کودک‌کشی در سوریه صرف می‌شود. عایدی و فایده این معدن برای اهالی آن منطقه چیزی جز آلودگی و تخریب محیط زیست نبوده و حتی این شرکت از استخدام افراد بومی نیز اجتناب می‌کند، مبادا کوچکترین منافعی از این معدن که متعلق به مردم آن منطقه است، برسد.

یکی دیگر از دغدغه مردم این منطقه و فعالان محیط زیست، روش برداشت طلا به روش سیانور است، که سلامتی مردم منطقه، کارگران و همچنین محیط زیست این منطقه را مورد تهدید جدی قرار داده است. علاوه بر آن جنگل‌های قاراداغ به شدت در حال تخریب است تا فرایند غارت این معدن با سرعت بیشتر و هزینه کمتری انجام شود.

اما برخی از اهالی با امکانات اولیه در حاشیه معدن اقدام به برداشت چند تکه سنگ معدن نموده‌اند تا بلکه بتوانند قسمتی از معیشت حداقلی خانواده خود را تامین کنند. اما مسئولین گماشته رژیم ایران و مسئولان شرکت روسی با بیشرمی و گستاخی آنان را دزد و قاچاقچی خطاب می‌کنند و خواستار ورود یگان ویژه و سرکوب مردمی می‌شوند که دچار مشکلات اقتصادی هستند و توان تامین مخارج اولیه زندگی خود را نیز ندارند.

سایخانوف رئیس این شرکت، رژیم ایران را تهدید کرده است که اگر جلوی به گفته او "حفاران غیرمجاز" را نگیرند، کار را تعطیل و از ایران غرامت خواهد گرفت.

رسانه‌های داخلی و خارجی فارس‌زبان نیز همگام با گماشته‌های رژیم در معدن اندریان مردم آن منطقه را با القابی مانند تاراج‌گران، دزد، غارتگر و غیره مورد اهانت قرار داده‌اند، بی‌آنکه کوچکترین اشاره‌ای به غارت معادن آذربایجان جنوبی یا فقر ملت تورک ساکن آن منطقه داشته باشند.

اما آنچه دردناکتر از غارت معادن است، سکوت و همکاری برخی از افراد بومی آذربایجان جنوبی با غارتگران است. البته در دوران استعمارگری اروپاییان نیز بخشی از سپاهِ استعمار را افراد بومی تشکیل می‌داده‌اند که پدیده‌ای نو به حساب نمی‌آید.

این افراد بومی یا به جهت نا‌آگاهی و یا منافع اندک مادی همچون امکان اشتغال و دریافت حقوق ماهانه تَن به چنین ذلتی می‌دهند.

اما مردم فهیم اندریان که اکنون متوجه عمق فاجعه و خوی غارتگری رژیم ایران و گماشته‌های آنان شده‌اند، سعی دارند تا اجازه ندهند معادن و ثروت‌های اراضی‌ای که سرزمین و خاک اجدادشان است جلوی چشمشان به شیوه استعمارگران قرون وسطائی غارت شود.

مردم این منطقه با برخورد و ایجاد مزاحمت برای بهره‌برداری از این معدن سعی دارند تا حق خودشان را به خورد غارتگران ندهند. برخوردهای مردم این منطقه و ایجاد اخلال در پروسه فعالیت معدن مسئولان داخلی و استعمارگران روسی را در تنگنا قرار داده است.

امید است تا مردم سایر مناطق نیز با الهام از اهالی اندریان برای حفاظت از ثروت‌های پدری خود و جلوگیری از غارت آن توسط روس و رژیم پان‌فارس اقدام کنند.

در این بین بر تمامی ملت تورک آذربایجان جنوبی واجب است تا علاوه بر پیگیری وضعیت اندریان، پشتیبان مردم این منطقه باشند. چراکه احتمال دارد رژیم پان‌فارس ایران به دستور اربابان روسی خود از قوه قهریه علیه حق‌خواهی مردم این منطقه استفاده نماید. احتمالا در آینده نزدیک باید شاهد پرونده‌سازی و سرکوب مردم اندریان توسط رژیم باشیم تا به غارت ثروت‌هایشان تَن دهند.

اما رژیم ایران، استعمارگران روسی و گماشته‌های آنان باید با مروری بر تاریخ بدانند که هیچگاه نمی‌توان ملت ترک را که اکنون بیش از پیش متوجه استثمار خود شده و آگاهانه مبارزه می‌کنند را شکست داد.