حضیانان کل حرکت سیاسی کرد در

از این سه سناریو تنها یک مورد به نفع فارسها تمام خواهد شد.
1- آزربایجان با تهدید اشغال گری کردی به اتحاد نامتوازن خود با فارسستان ادامه خواهد داد. به این ترتیب چهارچوب ایران که از امپراطوری ترکی به ناحق برای دولت-ملت فارسی به ارث رسیده حفظ خواهد شد. این اصلیترین هدف فارسها از پروبال دادن به تروریزم و هفترکشی کردی بر علیه آزربایجان است.
2- تضاد ترکی-کردی در آزربایجان موجب افزایش ناسیونالیزم آزربایجانی خواهد شد. افزایش خودآگاهی ملی در آزربایجان چه به علت اشغالگری ارمنستان در قره باغ باشد چه به علت پرسه های چند بزکوهی در کوهستان های غرب آزربایجان، به هیچ وجه به نفع فارسها نیست. فارسها ترجیح می دهند با برجسته کردن هویت شیعی مانع برتری هویت ملی در میان مردم ایران شوند. چراکه به خوبی می دانند با حفظ چتر هویت شیعی می توانند به فارستازی 100 سال اخیر ادامه دهند.
3- آلرژی ترکیه نسبت به هر نوع موجودیت سیاسی کردی در مرزهایش بلاخره آنها را متوجه پتانسیل ترکهای ایران خواهد کرد. در حالی که در شرایط معمول دولت ترکیه هیچ علاقه ای به مسئله ترک های ایران ندارد اما وقتی احتمال محاصره ترکیه از جنوب و شرق توسط کردها مطرح شود فارسها باید شاهد عملیات "سپرآزربایجان" توسط اردوی ترک باشند آن هم با متحدان ترک ایرانی خود.

قماری که فارسها شروع کرده اند پایان خوبی نخواهد داشت. در این میان هم مردم ترک و هم کرد آسیب خواهند دید. کسی نباید خیال کند ترک ها بدون مقاومت تسلیم خواهند شد و هیچ مردمی خاکی را مفت و مجانی به دیگری نخواهد داد. در هر درگیری احتمالی کردها خواهند ماند با کلاشینکف و شلوار گشادشان.