با تشکر از اقای محققی برای

این خاطرات تاریخی است و خواننده را به سالهای دور میبرد . خواندن اینکه کسرایی خود اعتراف میکند که حزب اورا کشته است هرچند غم انگیز اما اعترافی تلخ برای شکست یک زندگی و یک ارمان دروغین بود . اینکه اقای نامور با ان همه تجربه و توانایی قلم نقشی در تحریر کردن نوشتار ها
رادیویی ندارد ،بسیار درد اور است . این سخنان زنده یادان نامور وکسرایی نشان میدهد حزب با سیاست خود چه ارمانهایی را نقش بر اب کرده است .
با احترام به این دو بزرگوار هیچ وجدان بیداری این دو را هرگز توده‌ای نمیشناسند .انها ازادی خواهانی بودند که در تار عنکبوتی استالینسم حزبی گرفتار شده بودند .