بنظر میرسد، در این آشفته

دوستان فارس اش محبت قلبی آنان را جلب کرده احساس ذوق و مسرت خاطری تازه نماید.
شاید از این منظر است بجای پرداختن به مسئله حاد سیاسی موجود در ایران، که میلیونها انسان زیر فشار و سرکوب دژخیمان رژیم پانفارس، لت و پار میشوند، او نیز به خاطره نویسی نوستالژی روی آورده است.
ایشان بالطبع این را نیز میداند که انسانهای انقلابی و شریفی مثل حمید اشرفها، بهروز دهقانی ها، صمد بهرنگی...، و هزاران انسان شریفی که در راه آرمان مردمی و انسانی خویش بدون کوچکترین چشمداشت از کسی برای آزادی و خوشبختی مردم، جان خویش را فدا نمودند.
از قبل نیز بخوبی میدانستند قدم در راهی میگذارند، که بی بازگشت است.

نه مثل کسانیکه سوسیال خور جوامع غرب سر در گریبان گرفته، به آرمان ملت خود پشت کرده، در دستان پانفارسیم مچاله میشوند.
در این جای شبهه نیست که پانفارسها، افرادی مثل آقای ابولفضل محقی را ظاهرا دوست دارند، زیرا چنین افرادی، مثل آقایان ایشچی ها،آشچی ها،بهزاد کریمی ها، سید جواد طباطبائی ها.. و امثالهم، با پشت پا زدن به آرمان ملت خود،
در بست در اختیار تبلیغات پانفارسیسم تمامیت خواه، مرکزگرایان هژمونی طلب پانفارسیم، قرار گرفته، سنگ تمام گذاشته اند.
هر گاه ایشان در این روزهای انزوا، با نوشتن چنین خاطره نویسی های بی خطر و خوش آیند، تحسین دوستان پانفارسش را بسوی خود جلب میکند، از طرفی خیلی باید مواظب باشد هندوانه های بغلش یکدفعه زمین نیفتند. زیرا اینکار موجب دلخوری دوستان پانفارسش میشود.

حتا ممکن است خدای نکرده بر حسب تصادف بعد از پیوستن به رحمت ایزدی، از آمدن روی قبرش خود داری کرده، وی را مورد غضب غیابی قرار دهند.
و حتا از روی سرزنش، بر روی سنگ مزارش بطور آشکار مهر پانتورک، و تجزیه طلب منقوش نمایند.
البته این خطرات وجود دارد. از این جهت است که او باید خیلی خیلی مواظب باشد.
دقت و وسواس در این خصوص خیلی خیلی مهم است که مبادا، مبادا با بر زبان آوردن حقوق مردم آزربایجان، دوستان فارسش را از خود دلخور کرده فراری دهد.
بقول رهبر عظیم الشان پانفارسها سید علی؛
" دقت در این خصوص، از اوجب واجبات است."
تا انشا الله بحق امداد های غیبی چاه مبارک جمکران صلوات الله علیه و صلم با صبر و متانت صدسال آینده، و با داهیه رهبری جناب فرخ نگهدار و حزب توده، عج الله تعالا فرجه و شریف، دیکتاتور های رژیم اسلامی پانفارس تهران، اصلاح شوند.
تا روزی باکسب اجازه از محضر دیکتاتور ها، اجازه برگشت به وطنشان را داشته باشند.
تا انشا الله به همت ارواح نافنا با اصلاح دیکتاتورهای تهران بقول این جنابان، طناب دار ایران و ایرانشهری، زنجیر هژمونی پانفارسیسم، گاو آهن و خیش استعمار، بر گردن ملل غیرفارس برای صدسال آینده آویزان باشد.
با توجه به محبتهای هندوانه ای پانفارسیم نسبت به آقای ابوالفضل محقی، شاید او فکر میکند،حتا اگر روزی بر حسب تصادف چشمانش را ببندد مجسمه اش در کنار آقای فردوسی نصب خواهد شد.
همانطور که پانفارسها گروه گروه و بی وقفه به دیدار آقای دکتر رضا براهنی در خانه سالمندان می شتابند، و سر از پا نمی شناسند!
و همانطور که پانفارسها مجسمه صمد بهرنگی، رضا براهنی، بهروز دهقانی و دکتر غلامحسین ساعدی نویسنده شهیر را در شهرهای فارس نصب کرده اند، بدان ستایش میکنند!
به نظر میرسد بنا به محبت پانفارسیم نسبت به آقای ابوالفضل محققی، انشالله به زودی مجسمه ایشان نیز در شهر های فارسستان نصب خواهد شد، و حتا به اسمش خیابان خواهند گذاشت.
لطفا مواظب هندوانهای بغلش باشد. زمین نیفتند.
با سپاس