نخست آن که کارگران و رنجبران

دارند و آن هم سوسیالیسم است پس چه نیازی به چند حزب هست؟ آیا بودن چند حزب پراکنده بهتر است و یا یک حزب کمونیست یکپارچه و پرتوان که با شعار: "باهمی، پیکار، پیروزی" به نبرد با سیستم سرمایه داری می پردازد؟

دیگر آن که بدبختانه و با اندوه فراوان در ایران کنونی حتی یک حزب چپ و کمونیست را نمی توان یافت که در ترازهای سیاسی ایران کارائی داشته باشد و بدبختانه همه حزب ها و سازمان هائی که خود را کمونیست می نامند مرده های سیاسی هستند و در هیچ یک از رویدادها و کشمکش های سیاسی ایران نشانه ای از کمونیست های ایرانی دیده نمی شود! کو آن اعتصاب گسترده کارگران ایرانی که رهبری کننده آن یک سازمان سیاسی کمونیست ایرانی باشد؟ کو آن تظاهرات خیابانی کوبنده در ایران که با رهبری یک سازمان سیاسی کمونیست ایرانی انجام شود؟ کجاست آن نبرد مسلحانه با بمب و تفنگ و تیربار در ایران که فرماندهی آن را یک سازمان سیاسی کمونیست ایرانی در دست داشته باشد؟

برای فهم بهتر درباره مرده سیاسی به حزب توده ایران نگاه کنید، حزب توده ایران در زمان دکتر مصدق یک مرده سیاسی نبود چرا که کارکرد این حزب در ترازها و کشمکش های سیاسی ایران به خوبی دیده می شد و این کارکرد چه خوب و چه بد در میدان کشمکش های سیاسی چشمگیر بود اما در زمان کنونی چه؟ در زمان کنونی و در ترازهای سیاسی و کشمکش های سیاسی ایران کنونی جایگاه حزب توده ایران کجاست؟ آیا حزب توده ایران سازمان دهنده یک جنبش کارگری و یا سازمان دهنده یک تظاهرات خیابانی و یا رهبری کننده یک جنگ مسلحانه کمونیستی است؟ آیا هم اکنون چیزی به نام سازمان افسران حزب توده در ایران کنونی دیده می شود؟ آیا از حزب توده در ایران کسی حتی نام می برد؟ حزب توده ایران نمونه ای از یک مرده سیاسی است!

به سازمانی که در زمان کنونی نام خودش را با الگوبرداری از یک سازمان کمونیست در زمان رژیم پادشاهی "چریک های فدائی خلق ایران" گذاشته است نگاه کنید! جایگاه چریک های فدائی خلق کنونی با سه چهار تن گرداننده در ترازها و رویدادهای سیاسی ایران کنونی کجاست؟ چریک باید تفنگ و تیربار به دست بگیرد و بجنگد اما دریغ از شلیک حتی یک تیر از سوی این سه، چهار چریک خانه نشین! چند تن که نام خودشان را چریک گذاشته اند در فرامرز نشسته اند و کتاب چاپ می کنند و نوشته می نویسند و گه گاه سخنرانی می کنند و دیگر هیچ! گروه های ریز و درشت دیگری که نام فدائی بر روی خود دارند، راه کارگر، پیکار و ..... همگی مرده های سیاسی هستند چون جائی در ترازها و کشمکش ها و رویدادهای سیاسی ایران ندارند!

از ایـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــن روی:

کارفروشان (پرولتاریا) باید از صفر آغاز به سازماندهی کنند و در حزبی یکپارچه و یکتا که خواسته های آنها را نمایندگی می کند گرد هم آیند که درباره این سازماندهی نگاه کردن به نوشتاری در لینک زیر سودمند است

http://iranglobal.info/node/65924