قابل توجە پان اتراک کە در این
جمال
عنوان مقاله:
نظر
قابل توجە پان اتراک کە در این سایت ایران گلوبال مدام از این دم میزنند کوردهای عراق در آذربایجان سکنی دادە شدند . این عقب ماندە های فکری برایشان گفتیم کە سال 1975 بعد از قرارداد الجزایر
تعدادی بە ایران آمدند در شهرهای کوردستان و مرکز ایران و تهران سکنی گزیدند ، آنها کە در کوردستان بودند در مرگور و ترگور و اوردوگاه زیوە کە همیشە کوردستان بودە و خواهد بود سکنی گزیدند
ما گفتیم بعد از سقوط صدام سال 2003 همگی کوردهای عراق بدون استثنا بە کوردستان عراق برگشتند این عقب افتادە های ذهنی پان تورک مگر نمیدانند این کوردها از بارزانیها بودند ؟ و هیمنها هم اکنون اکثریت پارلمان و حکومت فدرال کوردستان را در دست دارند . در هر صورت برای این معلولین ذهنی پان تورک این خبر شاید جالب باشد
براساس آمارهای غیررسمی، ۳۵ هزار کارگر ایرانی در کردستان عراق روزمزدی می‌کنند. فقط ۵ هزار کارگر ایرانی در شهر سلیمانیه کار می‌کنند. اما همین امکان حدقلی برای زیستن، از کارگران ایرانی سلب شده است
خوب میبینیم کە 35000 تور آذری در کوردستان عراق مشغول کارگری هستند مگر کوردهای عراق عقب ماندەی ذهنی باشند در ایران دلاری 23000 تومان زندگی کنند در ثانی تمامی کوردهائی کە بر اساس قرار داد الجزایر سال 1975 بە ایران آمدند سال 2003 بە کوردستان عراق برگشتند همە بدون استثنا با بهترین مناصب استخدام حکومت کوردستان هستند و از مناصب ویژە برخوردار شدند و همینطور کوردهای ایران هم کە بە کوردستان عراق میروند در ادارات دولتی کوردستان عراق استخدام میشوند و موقعیت بهتری بر کارگران تورک آذری دارند کە برای عملگی بە کوردستان عراق میروند
موج گسترده مهاجرت کارگران ایرانی به کردستان عراق
در سال‌های اخیر، دو عامل عمده موجب شده که کارگران ساختمانی بسیاری از استان‌های غربی آذربایجان ایران به خصوص برای کار روزمزدی به کردستان عراق بروند؛ عامل اول، بیکاری گسترده کارگران ساختمانی در ایران است که بعد از رکود گسترده ساخت و ساز در سال‌های نیمه‌ی دوم دهه ۹۰، همچون غولی مهیب بر سر زندگی کارگران و استادکاران ساختمانی آوار شده است. عامل دوم، پایین آمدن ارزش پول ملی و کاستی گرفتنِ قدرت خرید کارگران است که آنها را علیرغم میل باطنی مجبور می‌کند دست از خان‌ومان خود بشویند و برای کار ساده ساختمانی به کردستان عراق بروند؛ این در حالیست که براساس گفته‌های مکرر فعالان صنفی ساختمان، زندگی کارگران ساختمانی ایرانی در عراق با دشواری‌های بسیار همراه است: تحملِ سقف‌های تنگ و نمورِ اتاقک‌های مشترک کارگری، زندگی با بدترین سطح تغذیه و استراحت، فقدان بیمه و حداقل دستمزد و در نهایت، نرخ بالای حوادث کار که گاهاً به مرگ یا فلج شدن کارگر می‌انجامد و کارفرمای عراقی ریالی بابت خسارت یا غرامت حادثه نمی‌پردازد.
ما گفتیم بعد از سقوط صدام سال 2003 همگی کوردهای عراق بدون استثنا بە کوردستان عراق برگشتند این عقب افتادە های ذهنی پان تورک مگر نمیدانند این کوردها از بارزانیها بودند ؟ و هیمنها هم اکنون اکثریت پارلمان و حکومت فدرال کوردستان را در دست دارند . در هر صورت برای این معلولین ذهنی پان تورک این خبر شاید جالب باشد
براساس آمارهای غیررسمی، ۳۵ هزار کارگر ایرانی در کردستان عراق روزمزدی می‌کنند. فقط ۵ هزار کارگر ایرانی در شهر سلیمانیه کار می‌کنند. اما همین امکان حدقلی برای زیستن، از کارگران ایرانی سلب شده است
خوب میبینیم کە 35000 تور آذری در کوردستان عراق مشغول کارگری هستند مگر کوردهای عراق عقب ماندەی ذهنی باشند در ایران دلاری 23000 تومان زندگی کنند در ثانی تمامی کوردهائی کە بر اساس قرار داد الجزایر سال 1975 بە ایران آمدند سال 2003 بە کوردستان عراق برگشتند همە بدون استثنا با بهترین مناصب استخدام حکومت کوردستان هستند و از مناصب ویژە برخوردار شدند و همینطور کوردهای ایران هم کە بە کوردستان عراق میروند در ادارات دولتی کوردستان عراق استخدام میشوند و موقعیت بهتری بر کارگران تورک آذری دارند کە برای عملگی بە کوردستان عراق میروند
موج گسترده مهاجرت کارگران ایرانی به کردستان عراق
در سال‌های اخیر، دو عامل عمده موجب شده که کارگران ساختمانی بسیاری از استان‌های غربی آذربایجان ایران به خصوص برای کار روزمزدی به کردستان عراق بروند؛ عامل اول، بیکاری گسترده کارگران ساختمانی در ایران است که بعد از رکود گسترده ساخت و ساز در سال‌های نیمه‌ی دوم دهه ۹۰، همچون غولی مهیب بر سر زندگی کارگران و استادکاران ساختمانی آوار شده است. عامل دوم، پایین آمدن ارزش پول ملی و کاستی گرفتنِ قدرت خرید کارگران است که آنها را علیرغم میل باطنی مجبور می‌کند دست از خان‌ومان خود بشویند و برای کار ساده ساختمانی به کردستان عراق بروند؛ این در حالیست که براساس گفته‌های مکرر فعالان صنفی ساختمان، زندگی کارگران ساختمانی ایرانی در عراق با دشواری‌های بسیار همراه است: تحملِ سقف‌های تنگ و نمورِ اتاقک‌های مشترک کارگری، زندگی با بدترین سطح تغذیه و استراحت، فقدان بیمه و حداقل دستمزد و در نهایت، نرخ بالای حوادث کار که گاهاً به مرگ یا فلج شدن کارگر می‌انجامد و کارفرمای عراقی ریالی بابت خسارت یا غرامت حادثه نمی‌پردازد.