بدون شک اگر اعضا حزبی

توده را به بزرگترین شکست سیاسی کشاند .اگر فراکسیون در حزب توده ازاد بود پرسش میشد که چگونه گروهی لیپزیکی پس از سی سال فرار از ایران ناگهان وارد ایران شدند و بدستور کا ک ب کیانوری را حاکم سرنوشت حزب کردند. در حالیکه در ایران بهترین اعضا لیاقت و شایستگی رهبری حزب را داشتند و جامعه ایران را بهتر از دیگران می‌شناختند .
سرنوشت اعضا مجاهد تلخ تر از دیگران است .کورکورانه دنبال یک کوتوله قدرت طلب یک شیعه مرتجع ضد ایرانی مانند رجوی دویدن پایانی بهتر از بغداد و تیرانا نمی‌توانست داشته باشد . سکوت اعضا در برابر رهبران دیکتاتور مانند نگهدار سرنوشت فدایی خلق را به لجن کشید.
سکوت همین مردم کوچه و بازار در برابر ان سید بی وطن خمینی روزگار خود مردم را تباه کرد.انچه همه باید انجام گیرد نه سکوت بلکه اعتراض به همه دیکتاتور های زمینی واسمانی است . باید از اقای لوایی برای این نکته سنجی سپاسگزار بود .