در سایت های ایرانی در خارج

زا در برنامه کار خود قرار دهد. اگر نویسنده ای این جسارت را داشته باشد که در زمینه به قدرت رسیدن طبقه کارگر و امکان استقرار جامعه سوسیالیستی در ایران حرفی بزند، چنین فرد متهوری، بلا درنگ از جانب دشمنان طبفه کارگر، از پان ایرانیست های نژاد پرست گرفته تا بورژوازی متعلق به این یا آن ملت، مورد حمله قرار خواهد گرفت تا زبان خود را به بندد و در باره مسائلی که به هیچوجه مورد پسند دشمنان رهائی طبقه کارگر نیست ،حرف نزند. لیبرال ها ، جمهوری خواهان، سلطنت طلبان ، چپ های فرصت طلب و بورژواری ملت های تحت ستم، همه و همه مدافع و هوادار آتشین یک جامعه سرمایه داری هستند که آزادی تجارت و برده ساختن کارگران ، ماده نخستین قوانین و مقرات آن را تشکیل دهد . آنها برای اینکه قدرت سیاسی را در فردای سرنگونی رژیم ارتجاعی جمهوری اسلامی از آن خود سازند، البته خود را دلسوز کارگران نیر نشان میدهند . اما کیست که نداند که یگانه هدف این دل سوزی برای طبقه کارگر همانا جلب پشتیبانی کارگران و توده های زحمتکش است که جاده را برای این یا آن جناح و خط مشی بورژوازی صاف و هموار سارند . این یک واقعیت ملموس است که هر کدام از جناح های بورژوازی در ایران قدرت سیاسی را از آن خود سازد، وعده های دیروزی حود را فراموش کرده ود ر استثمار کارگران همان راهی را خواهد رفت که در یک قرن گذشته حکومت های سرمایه داری شاه و شیخ پیموده اند . نه کارگران ایران از خواب غفلت بیدار شده اند . زور و استثمار نمی خواهند . سروری بورژوازی را قبول ندارند هر روز که میگذرد کارگران در مبارزه با کارفرمایان و رژیم جمهوری اسلامی آبدیده تر میشوند . کارگری که آگاه و بیدار باشد ، کارگری که حزبی انقلابی مبارزات اقتصادی و سیاسی آن را رهبری کند بدون تردید می تواند امر جیاتی کسب قدرت سیاسی را در برنامه کار و فعالیت خود قرار داده و در این جهت قهرمانانه به جنگد . آری آقایان و خانم های بورژوا، طبقه کارگر ایران اگر بخواهد جان خود را از چنگ ظلم و استثمار سرمایه داران نجات دهد ، راهی جز این نخواهد داشت که در جهت ایجاد دولت انقلابی خود و استقرار نظام سوسیالیستی فعالیت کند . سلطه سرمایه داری در ایران - هر نوعی از نظام های سرمایه داری -، جز اسارت و ظلم و استثمار، ارمغانی برای طبقه کارگر، نخواهد داشت .