برای رازی عزیز. به راستی

یک بار پدرم دید دستم زخمی شده- با این تصور که باز با بچه ها دعوا کرده ام - نوازشم داد- گفتم « منو چرا میزنی، با کسی دعوا نکرده ام ، معلم با کمرش زده» گفت: «خوب کرده باید درس بخوانی». کلمات فارسی را نمی توانستم به خاطرم بسپارم. همینکه از مدرسه بیرون میامدم همه را فراموش میکردم. چاره ایکه اندیشیدم این بود : با خود گفتم «چون اوشاغام فارسی یادیمنان چیخیر. یاخجیدی کی ائوه جن یادیمدا ساخلیییم- آناما اؤرگدیم -لازیم اولاندا اوننان سوروشوم "چون کودکم "فارسی" فراموشم میشود- بهتر است تا خانه به یاد داشته باشم و به مادرم یاد بدهم . هروقت لازم شد ازاو بپرسم». همین کار را کردم. وقتی عصر بعد از توپ بازی به خانه برگشتم پدرگفت « پسرم بخوان ببینم امروز چه یاد گرفتی ؟» نتوانستم . همه چیز فراموشم شده بود. از مادرم کمک خواستم. بلد نبود. با او دعوا کردم. گفت :«پسرم چرا دعوا میکنی، من که بلد نیستم»! « آخه من به شما یاد دادم». «جانم من سواد ندارم...» پدرم گفت :« با مادر دعوا نکن.سعی کن خودت همه چیز را به خاطر بسپاری». تا کلاس چهارم ابتدایی نمیدانستم «دارا» یعنی چه؟ « عروسک» یعنی چه؟ درکلاس اول ابتدایی درس ما این بود - که دستم را بارها زخمی کرد:« دارا-آذر-کتاب دارا- عروسک آذر- دارا توپ بازی میکند- آذر توپ بازی میکند- توپ دارا- عروسک آذر» . اما در این ایام قصه ها و ترانه ها و اشعار زیادی را از فرهنگ فلکلوریک و شفاهی خودمان بلد و حفظ بودم . بهرصورت خوشحالم که سرانجام تا حدودی توانستم زبان فارسی را بیاموزم و نظرم را با دیگران درمیان بگذارم. اما حیف و صد حیف و هزاران بار حیف که امکانش نبود- من و ما از همان ابتدا-به زبان مادریمان تحصیل کنیم. بسیاری از استعدادها به این خاطر هم از بین رفت و نابود شد. خیلی از بچه ها در همان دوره ابتدایی ترک تحصیل نمودند...از همان کودکی علاقه زیادی به زبان مادریم داشتم - وقتی به دوره نوجوانی پا گذاشتم با هزار مصیبت شروع کردم به خود آموزی زبان مادری. این کارم استثنایی بود. مثل برخی کارهایم . الان از این زاویه هم بسیار خوشحالم که میتوانم فکر و احساسم را به زبان مادریم بیان کنم. نمونه آن هم نوشته هایم به زبان مادریست که در آرشیو نویسندگان جهت مطالعه دیگران موجود است. من هیچ زبانی را -برتر-از زبان دیگرنمیدانم. و به قدرت و زیبایی هر زبانی باور دارم .بزرگترین آرزیم اینست که امکانی دموکراتیک فراهم بشود که بیفتم به شهرها و روستاهای سرزمینم- به کوه و دشتش- و این واژه های طلایی زبان مادریم را جمع کنم. و نگذارم در لابلای لایه های زمان به فراموشی سپرده شوند. کتک-جریمه پولی(انداختن پول درقلک)- رونویسی درس- پرنده از جلوی پنجره گذشت-که من آنرا در یکی از نوشته هایم با همین عنوان توضیح داده ام- مثل گذاشتن مداد لای انگشتان و فشار دست توسط معلم است، با این تفاوت که تا پرنده ای از جلوی پنجره کلاس رد نشده آموزگار دست بردار نیست- همه آزارو اذیتهایی بودند که ما کودکان برای یاد گرفتن اجباری زبان فارسی و فراموشی زبان مادری متحمل شده ایم. امیدوارم روزی برسد که کودکان با میل و علاقه خود به آموختن زبان مادری و غیر مادری بپردازند.* جمله ترکی به زبان کتبی: «چون اوشاغام فارسی یادیمدان چیخیر. یاخجی دیر کی ائوه جان یادیمدا ساخلاییم- آناما اؤرگدیم -لازیم اولاندا اوندان سوروشوم »