با تشکر از علی گرامی که نظر

هدف ما این است که گوش هموطنانمان را در چهاگوشه این سرزمین، با این صداها و دردها آشنا سازیم. اگر بتوان به چنین گفت و شنودی دامن زد و اینگونه مسائل را به گفتمان جاری در جامعه ایرانی تبدیل کرد و جامعه را بدانجا کشاند که تا دیر نشده، چاره کار بیندیشند، دیگر ما شاهد سوریه و یوگسلاوی دیگری در ایران نخواهیم بود. برعکس اگر نتوانیم این دیالوگ را پیش ببریم، اگر از آن فرار کنیم، شاهد درگیری‌های خونینی خواهیم بود.
در این راه، وجود افراط‌ از سوی کسانی که جایی برای رساندن حرف خود یافته‌اند، اجتناب‌ناپذیر است. تنها با ملایمت و دیالوگ است که می‌توان راه درست را یافت.
به نفع همه مردم این سرزمین است که به موقع و تا دیر نشده، با دردمندان هم‌صدا شویم، همدیگر را آنچنان که هستیم، به رسمیت بشناسیم، حقوق همدیگر را محترم بداریم و به هم‌پیوستگی در حین تفاوتها بیندیشیم. دور باد آن روزی که دیرهنگام و زمانی که دیگر راه بازگشتی نیست، گفته شود: صدای فریاد شما را شنیدیم!