برزویه عزیز،

هزاران سندیکار کارگری در کشورهای مختلف وجود دارد. آن سندیکاها نیز هیچکدامشان طبقه کارگر را شقه نمیکنند، بلکه در جهت سازمایابی جهانی طبقه کارگر جهان عمل میکنند. منتهی میدان عمل هر سندیکایی منطقه عمل آن سندیکاهاست. حتی در کشورهای مختلف با یک زبان، بیش از یک سندیکا وجود دارد. این هم به معنی شقه کردن طبقه کارگر نیست، بلکه برپایی سندیکار کارگران براساس تحلیلهای طبقاطی مشخص است. جنبش کارگری نیز چه از جهت سازمانیابی و چه از جهت سیالیت فکر نمیتوانند از دمکراتیسم و حق هر کارگر برای پیوستن به سندیکای مورد نظر خویش دور باشد. در ایران نیز، حتی در فارسستان و یا آذربایجان و یا کردستان لزوما یک سندیکای کارگری وجود نخواهد داشت. تشکیل سندیکاهای متقاوت در این مناطق نیز دلیل انشقاق در صفوف کارگران نیست. بلکه سیالیت جنبش کارگری و دینامیک بودن این جنبش را نشان میدهد.

در سخن فوق، جبنش کارگران در آذربایجان جنوبی یک چیز است، و اعمال اراده سرمایه بوسیله تمامی سرمایه داران و دولت سرمایه داری چیز دیگر. گاهی من از ماهیت و تیپولوژی اتنیکی دولت ایران سخن میگویم آنگاه دولت ایران را اسم مستعار دولت فارسی مینامم. گاهی در مورد ماهیت ایدئولوژیک دولت ایران سخن میگویم، آنگاه ماهیت دینی دولت ایران به میان می آید و برایند یک دولت دینی به تحلیل کشیده میشود. گاهی ماهیت طبقاطی دولت ایران مورد نظر است. در اینجا دیگر ماهیت دینی و سیاسی آن مد نظر نیست، بلکه هدایت جریان سرمایه حوزه عملش اش جغرافیای سیاسی ایران است، مورد بحث اقتصادی است. تحلیل جنبه های مختلف رژیم و عملکرد آن هیچ تناقضی با همدیگر ندارند.