Skip to main content

با درود به آقای داریوش برادری

با درود به آقای داریوش برادری
داریوش حاجبی

با درود به آقای داریوش برادری، نوشته شما را با دقت خواندم و در پاسخ به نوشته شما مایل هستم دیدگاه شخصی خودم را زیر مقاله شما ارائه بدهم. نقد چیست، منتقد کیست را در این بخش از دیدگاهم حذف میکنم زیرا که از حوصله این دیدگاه خارج است. نخست درباره مقاله های ضعیف و قوی در سایت ایران گلوبال: من هم با شناختی که از سایتهای خبری - تحلیلی ایرانی در سراسر اینترنت دارم، سایتی را نمیشناسم که بتوانم تمام مطالب اش را «قوی» ارزیابی کنم. نویسندگان مختلف با دیدگاههای مختلف و موضوعات مختلف؛ قوی و ضعیف در کنار هم قرار میگیرند. پس این نکته لازم بود که بدانیم این شامل همه سایتها میشود، حتا با مراجعه به سایتهای علمی معتبر میتوان به این نتیجه رسید و این هم تنها مربوط به سایتهای ایرانی نیست و سایتهای خارجی نیز مستثنی نیستند. نکته دوم

این است که آزادی بیان جدا از یک تعریف کلی مانند اینکه آزادی بیان معیاری اساسی برای هر نوع جامعهٔ چند صدایی و دموکراتیک است و توضیحات کلی دیگر در این زمینه، تعریف واحد و مشخصی ندارد و هر کس از دیدگاه خودش با عینکی که بر چشمانش زده است، دنیا را میبیند و اصل آزادی بیان را همانگونه نیز تعریف میکند. مدیریت سایت ایران گلوبال همانگونه که شما میدانید، آزادی بیان را به مفهوم واقعی کلمه پذیرفته است و برای اجرای بدون شرط آن تا به امروز جانفشانی کرده است و با سانسور مخالفت میکند و این اجرای بی چون و چرای اصل آزادی بیان سایت ایران گلوبال را نسبت به تمام دیگر سایتها برجسته کرده و میکند. این البته به این مفهوم نیست که این سایت کامل و بی نقص عمل میکند. این سایت طبیعی است که نیاز به رسیدگی دقیق تری دارد، نیاز به مدیریت مدبرانه تری دارد تا بتواند شاگرد نمونه باشد و به عنوان پرچمدار واقعی به عنوان یک رسانه در جامعه ایرانی انجام وظیفه نماید. برای بهتر شدن باید بیش از گذشته مقاوم تر باشیم و در مقابل افرادی که هنوز با کوته بینی در دنیای سیاسی - اجتماعی خود خواسته یا ناخواسته سیر میکنند و در واقع برای آزادی بیان با کشیدن خط قرمزها محدودیت ایجاد میکنند، استوار باشیم. کم نیستند افرادی که با اصل آزادی بیان در دنیای اطلاعات و اخبار مخالفند و مخالفتشان را با نیرنگی در دفاع از حفظ شئونات جامعه و ارزشهای وابسته به آن توجیه و یا پنهان میکنند. نباید فراموش کنیم که یکی از مجادله‌ آمیزترین و بحث برانگیزترین مسائل در جوامع نه تنها از هم گسیخته و در هم ریخته ای مانند جوامع در حال رشد بلکه حتا در جوامع امروزی مشخص کردن دقیق حد ومرزهای آزادی بیان است که ما هم طبیعی است که در مدیریت با این مشکل تا اندازه ای نسبی درگیر هستیم. پرسش من از شما: چگونه میتوانیم جامعه ایرانی را که چند صدایی است، متحد سازیم؟ گمان نمیکنم که در میان ما کسی باشد که هنوز قبول نداشته باشد که جامعه اسلام زده ایرانی چند صدایی است که معیار اساسی آن همانگونه که در بالا بدان اشاره کردم، آزادی بیان است. من به دلائل زیر با محدود سازی و در اصل با ایجاد شورای ذهنی که مصلحت اندیش و گزینه ای عمل کند، مخالفت میکنم:
1) - انسان بالغ است، او آزاد آفریده شده است و داشتن آزادی در انتخاب باور سیاسی و شناخت ارزشهای اجتماعی امری الزامی ست و یک انسان آزاد تا زمانیکه بطور نمونه به افراد حقیقی و حقوقی لطمه ای وارد نساخته و یا در جامعه دست به ترویج جنگ و خونریزی نمیزند، و نمونه های دیگر نباید در بیان اندیشه محدود باشد. ایندسته از محدودیت های از پیش مشخص شده و تعریف شده ای که مورد قبول همگان نیز هستند، برای اجرای اصل آزادی بیان حیاتی است.
2) - ما و من در مدیریت ایران گلوبال این حق را نداریم که از انسان دیگری برده بسازیم و بگوییم که تو در دنیای مجازی آزاد هستی آنچه را که میخواهی بیان کنی ولی در اصل آنچه را که ما و من میپسندیم بگو و خلاف آئین نامه ما در سایت عمل نکن!! ( امری و تحمیلی)
به باور من هر انسانی حق انتخاب دارد میان راه درست و یا نادرست. پس بنابراین در انتخاب راه درست و یا نادرست اندیشیدن ما نباید به دیگران تعیین و تکلیف نماییم. وقتی که من باور دارم که بدون شك آزادی و اصل آزادی بیان از بزرگترين نعمتهای زندگی و از گرانبهاترين سرمايه‏ های سعادت مادی و معنوی انسان است؛ چگونه میتوانم خواهان محدود کردن آن باشم؟
با سپاس از شما برای نگارش و انتشار مقاله در سایت ایران گلوبال