● تریبون آزاد

تحولات شتابان منطقه وداخل کشور، ضرورت صورت بندی دقیق تر اوضاع سیاسی و اجتماعی را خاطرنشان می سازد. بدون تحلیل مشخص ازوضعیت مشخص واستنتاج راهبردهای مشخص وراه گشانخواهیم توانست کنش های لازم وحتی حداقلی را ازخود بروزبدهیم. دراین عرصه هیچ چیز آسان تروالبته بهمان اندازه مضرترازجایگزین کردن امرکلی بجای امرمشخص ودرعین حال هیچ چیز دشوارتر ازبرقراری پیوندی روشن وواقعی بین اهداف عمومی و وضعیت نیست.

اختلافات همچنین می تواند جنبه های قومی/ملی، جنسی و یا نژادی نیز داشته باشد. یکی از دلایل عمومی اختلافات می تواند پیشداوری های ما نسبت به همدیگر باشد. *برخورد خصمانه به اختلاف و قطع ارتباطهای معمولی و عدم همکاری باهمدیگر که نتیجه اش معمولن به ضرر هر دو طرف تمام می شود و من از آن بعنوان بازی دو سر باخت تحلیل می کنم. (4) 2. پذیرش منطقی امکان وجود اختلاف و برخورد عاقلانه، بردبارانه با تضادها و سعی در درک اینکه چرا آن دیگری این و یا آن گونه عمل کرده و یا رفتار کرده/می کند و...

من با اینکه دیگر خودم را احمدی‌نژادی نمی‌دانم، اما دشمن او هم نیستم. سیاست یعنی همین آزمون و خطاها. امروز احمدی‌نژاد را فقط رییس جمهورم می‌دانم با محاسن و اشتباهات زیاد، همان طور که علی لاریجانی را هم رییس مجلسم می‌دانم؛ و به این نتیجه رسیده‌ام که دیگر به کسی اطمینان مطلق نداشته باشم مخصوصا در عرصه سیاست!

نظریه انتقادی در كنار نقد فلسفه مدرن، با مطرح كردن عنصر یوتوپیایی (تفكر آرمانی و جامعه مطلوب) در اندیشه‌های خود قائل به سعادت، آزادی و رهایی بشر می‌شود زیرا این اندیشمندان با تاثیرپذیری از اندیشه‌های هگل و تكیه بر مفهوم عقل او كه رابطه مستقیمی با آزادی دارد درصدد ارائه الگویی برای دستیابی به آزادی و رهایی از قیدوبندهای موجود برآمدند. در نگاه اینان حاكمیت عقل‌ابزاری بر جامعه و نظام سرمایه‌داری سبب سركوب خواست‌های راستین انسانی می‌شود.

سی دو سال پیش جمهوری اسلامی با شعار برادری، برابری، حکومت عدل علی در ایران شکل گرفت. انتظار اولیه از نظام جدید، گردن نهادن به قوانینی بود که در ادعای او پادشاه مشروطه (محمدرضا شاه پهلوی) حاضر به گردن نهادن به آن نبود. اما روزهای نخستین انقلاب برخلاف انتظار فرهیختگانی که با ریزپا نهادن قوانین جزایی کشور مخالفت می کردند، آغاز شد...

از نظر تحلیلی لازم است که میان «پروژه ی اصلاح نظام» که از سوی اصلاح طلبان حکومتی در سال ۱۳۷۶ طرح گردید، و جنبش اجتماعی گسترده ای که در میان زنان، دانشجویان و جوانان ریشه دوانید، تفاوت قائل شد ...

پوپر برخلاف منتقدان گذشته، نه بر نقاط ضعف ‌اندیشه‌های این فلاسفه، بلكه به نقاط قوت آنها می‌تازد و در صورت نیاز منطق درونی آن فلسفه‌ها را به منظور ارائه نقاط قوت ترمیم و قابل دفاع می‌سازد و از تاكید بر نقاط ضعف پرهیز می‌كند.

اکثر نظریه پردازهای تاریخ توافق دارند که غرب در دویست سال اخیر بر جهان مسلط بوده است لکن در مورد این پرسش که شرایط قبل از آن چگونه بوده است اتفاق نظر وجود ندارد. اکثر کسانی که در مورد پیشرفت غرب سخن می گویند شامل اقتصاد دانان، متخصصین علوم سیاسی، و تاریخدانان به حوادث و روند های اخیر می نگرند و به این پرسش توجهی نمی کنند که آیا تسلط غرب یک حادثه آنی بود یا زمینه های تاریخ در گذشته ها و حوادث دوران های قبل نیز وجود داشت؟

مدرنیته را بسیار نقد کرده‌اند. در روزگار ما نقد مدرنیته به نوعی مد روشنفکرانه و اطوار نخبه‌نمایانه تبدیل شده است. از این‌روست که دست‌بردن به نگارش سطوری درباره نقد جهان نو، جسارت بسیار می‌طلبد چرا که فرو غلتیدن به مغاک هنجارگویی و هنجارنویسی آسان است و واگشایی افقی نو در اندیشه دشوار. مدرنیته، مانند هر چارچوب نظری دیگری، بر مبنای شالوده‌های نظری خاصی استوار است، که به‌عنوان پیش‌فرض‌هایی متافیزیکی، به ندرت مورد نقد واقع می‌شوند. :

جامعه ایرانی، به‌سبب دوگونه عامل- استثمار خشن درونی و استعمار خارجی، قرن‌ها اسیر استبداد یا بی‌عدالتی مبرم بوده است. ولی استبداد ایران امری ذاتی نبوده است و با نفی عامل‌های دوگانه از میانه برمی‌خیزد. نفی عامل اول بسته است به مبارزه با استثمار خشن درونی، و نفی عامل دوم بسته است به مبارزه با امپریالیسم بیرونی- و این دو گونه مبارزه دیری است كه در جامعه ما و به‌طور كلی، در جهان سوم آغاز شده است.

گوییا اینان اصلا به این مردم بدهکار نبوده، زندگی، مقام، منصب و اسودگیشان را وامدار این مردم نیستند، اینان فکر میکنند که مردم موظف بوده اند که شاه ایران را سرنگون و حکومت را بعنوان هدیه در اختیار این مفتخوران از خدا بی خبر گذارده تا با خیال راحت به لفت و لیس مشغول و در قبال اعمالشان به احدی هم پاسخگو نباشند!! اینان بسان گذشته اسیر در این توهمند که حکومت بر مردم ایران حق الهیشان بوده، از اسمان به زمین امده محق بر انجام هر اجحافی در حق ملت ایران بنام دین و مذهب میباشند...

آقای محترم آنها که در حال کشته شدن هستند با میل شخصی خود در اشرف هستند. این افراد بیشترشان تحصیلکردها ی کشورهای اروپایی و یا آمریکای هستند که در یک تصمیم شخصی به این مبارزه پیوستند . بنده هم نه از مجاهدین هستم و نه از هیچ گروه و دسته دیگری که ایران را به این روز در آورده است. اما این را خوب می دانم که هیچ فردی به اراده دیگری کاری را انجام نمی دهد بلکه این تنها خواست و ارداه خود اوست چرامن اینگونه فکر می کنم زیرا به خواست افراد احترام می گذارم و کرامت انسانی را محترم می شناسم.

بنابراین، صفت «سکولار» سه معنای اصلی دارد: 1. عصری را توصیف می‌کند که در آن منطق درون-مان جهان غلبه می‌یابد؛ 2. عصری را توصیف می‌کند که در آن ایمان دینی به شکل سنتی آن سستی می‌‌گیرد و اعتقاد به دینی مشخص با دم و دستگاهی مشخص در جهت‌گیری‌های انسان‌ها در حوزه‌ ارزش‌ها و نگاه عمومی به زندگی و به جهان به گزینه‌ای در میان مجموعه‌ای از گزینه‌های مختلف تبدیل می‌شود؛ 3. دولتی را توصیف می‌کند که بر زمینه‌ تفکیک نهاد و نقش‌ها در عصر جدید از نهاد دین منفک شده است. البته «سکولار» کاربردهای دیگری هم دارد.

احمدی پورمندی رزونامه نگار و تحلیلگر سیاسی سخنران اصلی تالار فرهنگ گفتگو بود که نظر خوشبیانه ای در باره سازمان مجاهدین ابراز داشت و از جمله مطرح کرد که سالها بود که سکولار ها ی چپ ،جمهوریخواهان و ... مجاهدین خلق را تحریم کرده بودند و اکنون زمان آن فرا رسیده است که ما ها روش خود را نسبت به مجاهدین تغییر دهیم ......در این بحث تعدادی از فعالان سیاسی با نظر گاههای متفاوت شرکت داشتند که عموما کم و بیش با نظر ایشان موافق بودند ...احمد تقوایی اما نظری مخالف داشت و ...

اما اگر بخواهیم زیبایی های این تاریخ و مبارزان میهن پرست و آزادیخواهان را در اینجا واکاوی نکرده و صرفا به زشتی تاریخ سیاسی این دوران بپردازیم بی درنگ آنچه که ذهن هر ایرانی آزادیخواه و دموکرات را به خود مشغول می کند تولد پدیده ی زشتی است به نام سازمان مجاهدین خلق که شوربختانه این سازمان علارغم آزادیخواه بودن بنیان گذاران آن ،راه خشونت را برای پیشبرد اهداف خود در پیش گرفت که با کمال افسوس باید اذعان داشت سرمایه انسانی نسلی از بهترین های این مرز و بوم را به دره نیستی و فنا کشاند.

جمهوری خواهی جنبشی متکثراست که گروهها، افراد، فرهنگ ها، روش ها، اقشار و طبقات متفاوت را در بر میگیرد و تصور گرد آوردن حتی بخشی از این نیروها در ظرفی شبیه یک حزب، از بیخ و بن نا درست است و ما در برلین مرتکب این خطای بزرگ شدیم! فراموش نکنیم که ما حتی با پذیرش عضو حقوقی هم مخالفت کردیم و بر این پندار باطل و اراده گرایانه پای فشردم که همه احزاب و گروه های شناسنامه دار و جمهوری خواه باید دراتحادجمهوریخواهان ایران ذوب شوند!

نوع برخورد جریانهای مختلف طیف اپوزیسیون ایران به این جنایت - حمله به اشرف - معیاری است که نشان می دهد ما در دفاع از حقوق بشر تا چه حد پیگیر هستیم و تا کجا از تنگ نظری ها و ملاحظات سیاسی و گروهی فاصله گرفته ایم!

فرهاد ثابتان، سخنگوی جامعه جهانی بهایی میگوید که فشارها بر شهروندان بهائی در ایران افزایش یافته و حکومت درصدد است با افزایش این فشارها، شهروندان بهائی ایرانی را وادار به خروج از کشور کند.

از آنجا که مسئله ی دفاع از زندانیان سیاسی ایران و مبارزه در راه آزادی آنها یکی از حلقه های اصلی پیکار در راه استقرار آزادیهای دموکراتیک در میهن ماست و اساسأ هر گونه اتحاد عمل سیاسی بین نیروهای آزادیخواه و مترقی گامی در راه همبستگی و همکاری جبهه اپوزیسیون در سرنگونی استبداد دینی حاکم است، تشکیل یک جبهه دفاعی از زندانیان سیاسی بدون وابستگی حزبی و سازمانی و گروهی می تواند راهگشای مبارزات حقوق بشری همه آزادیخواهان گردد.

بلژیک در زمینه بحران تشکیل دولت در سطح بین‌المللی رکوردار شده است.اختلافات دیرینه میان دو بخش کشور عمیق تر شده و این که بلژیک ۱۸۰ ساله بتواند موجودیت خود را ادامه دهد با تردید بیشتری مواجه شده است.

شكنجه، یکی از رایج‌ترین و مذموم‌ترین پدیده‌های اجتماعی است که با وجود گریز اخلاق و مخالفت قانون با آن در جای‌جای جهان آن را حس می‌کنیم. این نکته را نبايد فراموش کرد که قانون باید از کوچه اخلاق بگذرد و اگر از این راه گذر نکرد دیگر قانون نیست حکم زور است. شکنجه در زمره همین حکم قدرتمندان بی‌منطق است که با تکیه بر قدرت آن را اجرا می‌کنند و اگر در جامعه‌ای شکنجه پذیرفته شد پیامد آن خشونت و پرخاشگری در جامعه است، زیرا عموماً شکنجه هنگامي بروز و ظهور می‌کند كه قدرتمندان از استدلال و منطق فرومی‌مانند

به درک که این «روابط و مناسبات» بین حکومتها و مردمان گوناگون، دهه هاست در پی تضاد های ذاتی پوسیده و درحال تلاشی ست! خاک نمیپوسد. بدرک که مردمان خاک میپوسند!سر نوشت خود را خود تعیین کنند؟ خاک را مشت مشت توی جیبشان کنند؟ مگر سر نوشت را تانک تعیین نمیکند؟ اتحاد با شیطان کجا رفته؟ مگر این ماکیاولی خدای سیاست مرده است که خویشاوندان سرنوشت خود را خود تعیین کنند؟

به مناسبت سالروز مرگ خودخواسته هدایت مطالب فراوان نوشتاری یا ویدئویی در اینترنت منتشر شده است. برخی از این مطالب دارای نکات جالبی درباره هدایت، این معمای بزرگ ادبیات مدرن فارسی، است. همانطور که تا کنون کتاب «بوف کور هدایت» مورد نقدهای فراوان از چشم اندازهای فراوان و توسط نسلهای مختلف ایرانی گرفته است و این «نقد مداوم» را پایانی نیست.

آنچه مايه تأسف است اين است که حملات ارتجاعی علی مطهری به محمود احمدی نژاد، مورد حمايت بخشی از اصلاح طلبان و بقيه اپوزيسيون قرار میگيرد و مرتب بعنوان تداعی معنا نقل می شود و با تأکيد گفته می شود که مراجع عاليقدری نيز اين سخنان آقای مطهری را تأييد می کنند. اگر منظور از مراجع عاليقدر کسانی نظير آيت الله ناصر مکارم شيرازی است که ايشان از همان زمان مجله مکتب اسلام در 50 سال پيش به همراه پدر آقای علی مطهری مواضع ارتجاعی ضدآزادی زنان و ضد سنت های مترقی ايرانی و امثالهم را داشتند و...

در شرایطی که موج آزادیخواهی سواحل اعراب را از دریای مدیترانه تا دریای عمان و از خلیج فارس تا دریای سرخ درنوردیده است، و جوانان جملگی از جان گذشتند و در درون کشتی استبدادزده ملوان شدند تا آن را به ساحل آزادی برسانند. هیچ ناخدای خودگماشته ای از آنسوی ساحل عافیت برای آنها نسخه رهایی نپیچید. متاسفانه در مورد خیزش نسل جوان ایرانی که به جنبش سبز معروف است، اینگونه نشد.

خودسوزی يک ايرانی پناهجو در هلند در روز گذشته، اپوزيسيون ايران را نه تنها دوباره در اندوه و درد فرو برد بلکه دوباره اين سؤال را مطرح کرده است که چرا تلاشهای بيش از 30 سال اپوزيسيون به نتيجه نرسيده است. از مقصر دانستن دولت های غربی که هنوز ايرانيان را بطور اتوماتيک شامل استاتوس پناهندگی نميشناسند، يعنی امتيازی که افغانها بيش از 30 سال است از آن برخوردارند، تا مقصر ديدن خود که هنوز نتوانسته ايم اين حق کوچک را در غرب بدست آوريم. بعد هم سؤال اساسی تر اينکه بعد از 30 سال به چه دستاوردی رسيده ايم؟

عمار عبدالحمید، پژوهشگر مرکز مطالعاتی «بروکینگز» و فعال سوری در واشینگتن که در گفت‌وگو با رادیو فردا روند پیش‌روی ناآرامی‌ها در سوریه را تشریح می‌کند، می‌گوید شاید زمان آن فرا رسیده که برای احیای جنبش سبز، فعالان مدنی این جنبش خودجوش مردمی به طور مستقل دست به سازماندهی بزنند.

محل «اشرف» را باید خالی کرد و جان ساکنین زجرکشیده آنجا را نجات داد.
نجات جان افراد آنجا بدست «خودشان» و «سازمانشان» امکان پذیر است.
سازمانهای حقوق بشری جهانی و اپوزیسیون باید به سازمان این افراد فشار وارد کنند که جان اعضای خود را نجات دهد

صلح، امنیت، آرامش پایدار و روابطی بر اساس احترام متقابل، زمانی در منطقه حاکم خواهد شد که سکان سیاستگزاری در منطقه از دست حکومت های مرتجع دینی، قومی - نژادی خارج شده و قطب پشتیبانان آزادی،صلح، دمکراسی، دادگری و لائیسیته آینده کشورها را رقم زنند.

این کتاب ها یک زندگی تاریخی دارند که بیرون از اراده آورندگان آنها و بیرون از آموزه ها و احکام نخستین و آغازین آنهاست. این کتاب ها چه ما بخواهیم و چه نخواهیم سرنوشت بشریت را تغییر دادنده اند (مثبت یامنفی وارد آن نمی شوم) و این سرنوشت تغییر یافته دیگر از خود آن کتابها مستقل است و همه آنچه که ما آنرا میراث مدنیت بشری (فرهنگی فکری وذوقی و علمی یا فلسفی یا کلامی یا عرفانی ) می نامیم حتی اگر مستقیما متأثر از آنها نباشند ، ملهم از آن ها بوده اند و...

عفو بين الملل در ادامه بيانيه خود به تشريح روند بازداشت حشمت الله طبرزدی پرداخته و نوشته است: «حشمت الله طبرزدی ۵۳ ساله، رهبر جبهه دموکراتيک ايران، يکی از احزاب مخالف در ايران، در ششم دی ماه ۱۳۸۸ در خانه‌اش در تهران توسط چهار نفر که مدعی بودند از طرف دفتر دادستانی هستند، و با يک حکم نامعتبر بازداشت شد.»

در شعارهایی که ملتهای عرب میدهند، ضمن صحبت از آزادی، شعار رفتن دیکتاتور ‫بعنوان هدف اصلی، نقطه تمرکز همگانی است. ‫انها اشتباهات ایرانیان را نمیکنند. بهمین دلیل، در مدت سه ماه، دستاورده های فراوانی کسب کرده اند. شعار های سنجیده و ملموس، روشن و شدنی سر میدهند. در ضمن شعار مرگ بر این یا آن، بسیار کم دیده میشود. بعد از پیروزی انقلابهای مصر و تونس، هیچ کس را هم اعدام نکردند، در حالیکه اعدامها در ایران از زمان انقلاب تا کنون هنوز قطع نشده است.

من هم درست مثل شماکتابسوزان را کاری ناپسند و زشت می دانم. اما ستایش فرآن را به مثابه ی یکی از آثار برجسته ی تاریخ بشر که نقش دورانساز در فرهنگ بشری داشته از شما که به نظر من انسانی مبارز و منطقی و جهانوندهستید بعید میدانم. ما چه می دانیم شاید اگر قرآن و آموزه های ضد هنر و ضدعلم و ضد انسانیت آن نبود و بشر حول کانون دیگری تلاش برای پیشرفت را سامان میداد امروز جای دیگری ایستاده بود. آقای سحر گرامی شما از قرآن سوزی تنها بعلت قباحت کتابسوزی انتقاد نمی کنید.

از شگفتی های بسیار انقلابی که در تونس و مصر شروع شده است، یکی هم سرایت آن به کشورهایی ست که به لحاظ اقتصادی و سیاسی از وضع مانسته یی با دو دولت پیش گفته برخوردارند. لیبی، اردن، عربستان، بحرین، الجزایر، کویت و اینک سوریه و عراق از جمله دولت هایی هستند که علاوه بر سیطره ی فساد مالی و استبداد مطلق فردی و حزبی در حوزه های حاکمیت سیاسی، جامعه را به مرداب فقر و بی کاری نیز فرو برده اند.

وقوع بحران انقلابی وتکوین شتابناک آن درکشورهای شمال آفریقا ومنطقه خاورمیانه،با اهمیتی ژئوپولیتک برای کل نظام سرمایه داری وقدرت های بزرگ، آنها را سخت غافلگیرکرد .آنها اکنون درگیرودار تلاش برای حل یکی ازدشوارترین بحرانهای چنددهه اخیردریکی ازحلقات ضعیف،آسیب پذیر ودرعین حال بس مهم رنجیره سرمایه داری هستند. منطقه ای که بدلیل تأمین نفت ارزان برای بازارجهانی سرمایه وفروش سالانه دهها میلیارد دلار اسلحه توسط کنسرنهای عظیم،وصدورصدها میلیارد دلارکالا وخدمات، دارای اهمیت بی همتائی برای گردش سرمایه است .